در دوران پس از جنگ سرد دیگر هیچ دلیلی برای ادامه حیات ناتو وجود نداشت. با این حال این بلوک نظامی به جای اینکه مانند پیمان ورشو تجزیه شود، به ابزاری برای قدرت نمایی‌های آمریکا و قطبی کردن جهان تبدیل شد.

واشنگتن علاوه بر تحریک روسیه و اوکراین با حمایت از توسعه مستمر ناتو به سمت شرق اروپا، این ائتلاف نظامی را به انجام اقدامات مختلفی سوق داد که نه تنها باعث فشار مداوم بر روسیه شد، بلکه شکاف بین روسیه و اروپا را عمیق‌تر کرد و در نتیجه منجر به افزایش اتکای اروپا به آمریکا شد.

درست است که این اقدامات در ظاهر به یکدیگر مرتبط نبودند اما واشنگتن بصورت هدفمند این رویدادها را برنامه ریزی کرده است تا از طریق ایجاد «آشوب قابل کنترل» هژمونی خود را در سراسر جهان حفظ کند. هرچه باشد آمریکا چندین دهه است که در این زمینه تجربه دارد و براحتی میتوان متوجه شد که اقدامات مشابهی را نیز در عراق، افغانستان و سوریه اعمال کرده است.

از طرفی آمریکا همیشه برای قدرتمند تر شدن برنامه ریزی میکند و از طرف دیگر از این طریق تلاش میکند تا مشکلات داخلی‌اش را جبران کند و همزمان به این وسیله از رقبای خود جلو بزند.

در این راستا ناتو همواره آلت دست آمریکا بوده است و بارها در حمایت از آن در جنگ‌های مختلفی مثل افغانستان و عراق و همچنین حملات هوایی این کشور در سوریه به عنوان مهره برای واشنگتن عمل کرد. عملیات‌های نظامی‌ای که آمریکا تحت عنوان «صلح»، «دموکراسی» و «حقوق بشر» انجام می‌دهد، همیشه تلفات غیرنظامی گسترده و خسارات مالی زیادی به همراه داشته است.

بحران اوکراین بار دیگر ثابت کرد که دلیل بی ثباتی در جهان قدرت‌طلبی‌های آمریکا است و این کشور بزرگترین عامل آشفتگی در جهان است.