سران کشورهای عضو ناتو در نشست فوق العاده 24 مارس (4 فروردین) در ورشو پایتخت لهستان سعی کردند آن چه رویترز از آن به عنوان «یک نمایش اتحاد غربی» نامید را در پاسخ به «عملیات نظامی ویژه» روسیه در اوکراین به نمایش بگذارند.

کشورهای این بلوک (ناتو) دور دیگری از تحریم‌ها علیه مقامات ارشد روسی را اعلام کردند، جبهه شرقی ناتو را با اعزام حدودا 40 هزار نیرو تقویت نمودند و طبق گزارش «پولتیکو»، «تسلیحات پیشرفته» مانند پهپادها و موشک‌های ضدتانک به اوکراین ارسال می‌کنند.

پس از برگزاری این نشست، ناتو در بیانیه‌ای مشترک صراحتا روسیه و عملیات نظامی آن را محکوم کرد. با این وجود، اشاره به چین در این بیانیه، گامی افراطی بود و نشان داد که ناتو اتحاد غربی را با اتحاد جهانی اشتباه گرفته موضوعی که بسیار متفاوت است.

«جاناتان آرنات» یکی از اعضای سابق پارلمان اروپا نظر خود درباره این موضوع را به اشتراک گذاشته است؛ دو موضوع متفاوت در اینجا وجود دارد. اول اینکه چین اساسا از عملیات نظامی روسیه حمایت نکرده و گزارش‌هایی که این ادعا را دارند کاملا غلط هستند. چین در حال تعامل تجاری عادی با روسیه است که شمار زیادی از کشورهای دیگر هم این رابطه را با مسکو دارند. این بخاطر این است که تحریم‌های به سرکردگی کشورهای غربی علیه روسیه ریشه در قوانین بین‌المللی ندارند یا توسط نهادهای چندجانبه موجود سازماندهی نشده‌اند و درست برخلاف قوانین بین‌المللی و غیرمشروع هستند.

چین و هر کشور دیگری در جهان برای این موضوع تحت هیچ تعهد حقوقی یا اخلاقی برای پیروی از تحریم‌های به رهبری غرب نیستند که با هدف تحمیل هژمونی آمریکا و ضد انسان‌های بیگناه وضع می‌شوند.

دوم اینکه، در خصوص اظهارات مقامات جمهوری خلق چین در رابطه با مناقشه اوکراین و نقش ناتو، چین حق دارد در زمینه این جنگ حقیقت را بگوید. مقامات چینی و رسانه‌های این در حال افشای این حقیقت هستند که غرب در درجه اول مسئول اختلافات دیپلماتیکی است که مستقیما به این مناقشه منجر شد و از سوی دیگر توسعه ناتو نقشی بزرگ ایفا کرد چرا که این امر یکی از نگرانی‌های امنیتی مهم روسیه است.

از سوی دیگر، چین موضعی اساسی با توجه به صلح در موضوع اوکراین را ارائه کرده دقیقا بخاطر اینکه این کشور در حال تحمیل تحریم‌های شدید -که هیچ تاثیری ندارند- نیست و صادقانه عوامل پیشین این مناقشه را بررسی کرده و در عین حال دیپلماسی را بر همه چیز ارجح دانسته است.

تفاوت قائل شدن میان کسی که واقعا خواستار صلح است و کسی که این خواسته را در دل ندارد، از این روشن‌تر بروز نخواهد کرد چرا که یک طرف آشکارا و با افتخار تسلیحات ارسال می‌کند و طرف دیگر رویکرد دیپلماسی را در پیش گرفته است. آیا حرف بیشتری برای گفتن باقی می‌ماند؟