«مقامات آمریکایی: چین از روسیه خواسته بود جنگ اوکراین را تا پایان المپیک زمستانی به تعویق اندازد.»

جمله بالا تیتری است که در روزنامه آمریکایی نیویورک تایمز چهارشنبه دوم مارس (11 اسفند) منتشر کرد و مدعی شد که چین از طرح نظامی روسیه برای اوکراین اطلاع داشته و منبع این روزنامه طبق معمول یک منبع اطلاعاتی است.

نیازی به وقت تلف کردن درباره تکذیب چنین دروغ مسخره‌ای که بر خلاف عقل سلیم است، وجود ندارد. این دروغ هیچگاه آن طور که سازندگان آن انتظار دارند نخواهد توانست چین را یک اهریمن جلوه دهد. در عوض، این دروغ یک حقیقت را ثابت می‌کند و آن این است که ایالات متحده سعی در ایجاد یک شبکه جاسوسی در سطح جهان و جاسوسی کردن از همه را دارد.

این همان اطلاعاتی است که «جرج دابلیو بوش» رئیس جمهور اسبق آمریکا را به شروع جنگ علیه عراق بخاطر یک بطری «پودر لباسشویی» در سال 2003 رهنمون کرد. به نظر می‌رسد تیم کنونی دولت در کاخ سفید حتی یک ذره هم از اشتباه سلف پیر خود درس نگرفته است.

این دروغ همچنین ثابت می‌کند رسانه‌های آمریکا به کجا توجه می‌کنند. با گذشت 10 روز از شروع درگیری در اوکراین، نیویورک تایمز هنوز مشغول ساخت شایعه درباره چین است به جای آنکه کمکی هر چند اندک به پایان بحران و ایجاد صلح در اوکراین کند.

در واقع همه می‌دانند چرا بحران اوکراین به آنچه امروز هست کشیده شد. دلیل آن توسعه مداوم پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) به سوی شرق، افزایش فشار جغرافیایی بر روسیه و وخامت اوضاع اوکراین است و البته که پشت همه اینها سیاست‌های تجاوزکارانه ایالات متحده قرار دارد.

«جرج کِنان» سفیر اسبق ایالات متحده در شوروی سابق در اوایل دهه 90 میلادی درباره این خطر هشدار داد اما دولت وقت آمریکا خود را به کَری زد و اعتنایی به آن نکرد.

حالا که بحران اوکراین به اینجا کشیده، «توماس فریدمن» ستون نویس نیویورک تایمز تصمیم اشتباه ایالات متحده در خصوص توسعه ناتو به سوی شرق را عامل این بحران دانسته اما باز هم دولت آمریکا گوش شنوایی ندارد.

شاید سیاستبازان آمریکایی نیاز داشته باشند که به یک اصطلاح قدیمی چین توجه کنند که می‌گوید یک گره کور را فقط کسی که آن گره را زده، می‌تواند باز کند.

«وانگ ون بین» سخنگوی وزارت خارجه چین اخیرا در پاسخ به سوالی درباره دروغ نیویورک تایمز گفت: زمان آن فرا رسیده که کسانی که بحران اوکراین را به وجود آوردند دوباره درباره نقشی که در به راه انداختن آن ایفا کردند، فکر کنند مسئولیت آن را به عهده بگیرند و اقدام عملی برای پایان آن انجام دهند نه اینکه انگشت اتهام به سوی دیگران بگیرند.