ویکی هوپ-واکر، مدیر عامل صندوق میراث ملی پارالمپیک مستقر در بریتانیا، جایی که این بازی ها از آنجا شروع شد معتقد است که جهان یک تشکر بزرگ به پدر بازی های پارالمپیک، لودویگ گاتمن بدهکار است.

هوپ واکر می‌گوید: «ما به خاطر انجام این کار و تغییر نگرش‌ها به او بسیار مدیونیم.»

او همچنین افزود: «این سفر هنوز تمام نشده است، هنوز نگرش های زیادی برای تغییر وجود دارد، اما او این کار را آغاز کرد و ما باید در سطح جهانی برای این کار بسیار قدر دان او باشیم.»

زمانی در بیش از 70 سال پیش در بیمارستان استوک ماندویل انگلیس، 16 معلول از روی صندلی چرخدار کمان‌های خود را کشیدند، فقط میخواستند برای زندگی طولانی تر مبارزه کنند.

اما پروفسور گاتمن، یک متخصص مغز و اعصاب بریتانیایی با اصالت آلمانی، قاطعانه معتقد بود که نه تنها ورزش های رقابتی می تواند سلامت جسمانی آنها را تقویت کند، بلکه می تواند سلامت روحی و روانی آنها را نیز بهبود ببخشد.

وی گفت که مهمترین جنبه این کار این است که آنها دوباره جایگاه اجتماعی خود را پیدا میکنند.

در دهه 1940، افرادی که دچار فلج جدی می‌شدند، تنها می توانستند امید به حداکثر دو سال زندگی کردن داشته باشند.

حتی زمانی که در سال 1943 دولت بریتانیا از گاتمن خواست تا واحد آسیب های نخاعی در بیمارستان استوک ماندویل تأسیس کند، آنها فقط امیدوار بودند تا بتوانند زندگی راحت تری برای آن دسته از سربازان و غیرنظامیان مجروح شده در طول جنگ جهانی دوم محیا کنند تا بتوانند در روزهای باقیمانده از عمرشان زندگی راحت تری داشته باشند.

با این حال، گاتمن بر ایده ها و روشهای خاص خود در مورد امید بخشیدن به زندگی، درمان و توانبخشی بیماران اصرار داشت. این شامل ورزش نیز می شد، بیماران تحت مراقبت او کم کم شروع به بازی با کاسه‌ها و چوب جارو در بخش کردند. درست در روزی که مراسم افتتاحیه بازی‌های المپیک 1948 لندن برگزار شد، بیماران این بیمارستان نیز در مسابقه تیراندازی با کمان شرکت کردند.

این منجر به تأسیس بازی‌های سالانه استوک ماندویل شد، که در طول سال‌ها گسترش یافت و با پیوستن تیمی از هلند به این بازی‌ها، به یک رویداد بین‌المللی تبدیل شد.

اولین بازی‌های رسمی پارالمپیک بلافاصله پس از المپیک 1960 در رم برگزار شد که شامل هشت رشته ورزشی تیراندازی با کمان، پارا دو و میدانی، تیراندازی، اسنوکر، پارا شنا، تنیس روی میز، شمشیربازی با ویلچر و بسکتبال با ویلچر بود.

هوپ واکر در حالی که در ورودی مرکز ملی میراث پارالمپیک در استوک ماندویل در باکینگهامشایر ایستاده بود، گفت: «این بازی‌ها برای من، پر از عزم و اراده، الهام بخشی، شجاعت و کیفیت هستند.»

هوپ واکر همچنین معتقد است که دیدگاه گاتمن از بازی های پارالمپیک تأثیر عمیقی بر جامعه دارد.

او گفت: «شما هر توانایی، یا ناتوانی، رنگ پوست، یا نژادی که داشته باشید، همه با هم برابریم و حق زندگی داریم. همه ما اعضای جامعه و برابر هستیم.»

پس از میزبانی بازی‌های 2008، پکن بار دیگر از 4 تا 13 مارس به صحنه اصلی جنبش پارالمپیک زمستانی تبدیل خواهد شد.

هوپ واکر گفت: «مطمئناً این اتفاق بخشی از هدف بازی‌ها است، تا مردم را وادار به بازاندیشی کند. و من فکر می‌کنم که امروزه مطمئناً با ادامه بازی‌ها و آنچه در پی آنها رخ میدهد، تغییر عمیقی در تفکر مردم ایجاد شده است.»

اما هنوز هم نیاز به سرمایه‌گذاری دارد و دولت‌های ما باید به گونه ای این کار را ادامه دهند تا مطمئن شویم که مثبت‌اندیشی ادامه پیدا میکند و نگرش‌ها همچنان به چالش کشیده می‌شوند و تغییر می‌کنند.»