روند خروج ارتش آمریکا از افغانستان با آشوب‌ها و رسوایی‌هایی همراه بود؛ ازدحام شدید جمعیت در اطراف فرودگاه، قربانیان و زخمیان روی زمین، جمعیت مایوس، سقوط افغان‌ها از هواپیماهای به پرواز در آمده آمریکایی و کشتن یک خانواده بیگناه توسط پهپاد ارتش آمریکا...

در میان همین تنش‌ها و رسوایی‌ها بود که آمریکایی‌ها به دنبال موضوعی رفتند که بتواند چهره‌ای مثبت از ارتش خود را در معرض دید جهانیان قرار دهد. البته بالاخره سوژه را پیدا کردند و آن کودکان افغانی بودن که در فرودگاه به نظامیان آمریکایی تحویل داده شده بودند.

از این رو مجموعه‌ای از تصاویر و ویدئوهای مختلف با موضوع «نجات یافتن کودکان افغان به دست سربازان آمریکایی» در فضای مجازی و شبکه‌های خبری به چشم می‌خورد که از میان آنها می‌توان به عکس دادن یک بطری آب معدنی به یک کودک افغان و عکس دیگری که نشان دهنده مراقبت کودکان افغان توسط یک سرباز زن ارتش آمریکاست، اشاره کرد. اما مشهورترین اثر این مجموعه، کلیپ ویدئویی تحویل کودک افغان به سربازان آمریکایی است که در فضای مجازی رد و بدل شده است.

با این تصاویر و ویدئوهای تبلیغاتی آمریکایی‌ها می‌خواستند این پیام را به افکار عمومی جهان منتقل کنند: ارتش آمریکا با آنکه افغانستان را ترک می‌کند اما همچنان به فکر مردم افغانستان است و از هر فرصتی برای بردن اطفال افغان به آن بهشت زیبا یعنی ایالات متحده استفاده می‌کند.

اما خبری که اخیرا منتشر شد این چهره زیبای جعلی ارتش آمریکا را لکه دار کرد. نوزادیی که در 28 مرداد در فرودگاه کابل ناپدید شده بود، سرانجام پیدا شد. از طریق این خبر معلوم شد پس از اینکه والدین این نوزاد او را به دست نظامیان ارتش آمریکا داده بودند، سربازان او را همراه خود نبرده بودند و در کابل جا گذاشتند.

خوشبختانه، این کودک توسط یک راننده تاکسی افغان پیدا شده و راننده از او مراقبت کرده بود و کودک نیز اخیرا پیدا شده و به بستگانش والدینش در افغانستان تحویل داده شد.

اگر این راننده تاکسی افغان کودک را نجات نمی‌داد و از او مراقبت نمی‌کرد معلوم نبود چه بلایی سر این طفل می‌آمد.

البته نمی‌توانیم صددرصد مطمئن باشیم که نوزاد در آن ویدئوی معروف، همین سهیل احمدی باشد، اما به هر حال می‌توانیم درباره این واقعیت مطمئن باشیم که ارتش آمریکا سعی کرده چهره مثبتی از خود بسازد اما در حقیقت، حداقل یک کودک توسط آنها در فرودگاهی با آن همه آشوب جا گذاشته شد.

طبیعتا هم به این فکر می‌افتیم که تبلیعات ارتش و کل کشور آمریکا درباره اخلاق و ارزش خود، تا چه حدی قابل اعتماد و واقعی است؟

از این منظر آمریکا کشور و ارتشی دارد که «اقدامات نمایشی» را خوب بلد است؛ در واقع مهم نیست کجا هستند، اولین واکنش آمریکایی‌ها «عکس گرفتن» است. با لبخند محبت آمیز و حرفه‌ای خود کودکان را در آغوش می‌گیرند و مقابل دوربین به آنها شکلات و آب معدنی می‌دهند اما پشت دوربین و در دنیای واقعی گلوی کودکان افغان را می‌برند و با پهپاد اطفال و خانواده‌های آنها را هدف قرار می‌دهند.

در آخر فقط طنز تلخی در ذهن مخاطب شکل می‌گیرد و افکار عمومی این سوال را با خنده‌ای تمسخرآمیز مطرح می‌کنند که «آیا آمریکا کودکان افغان را نجات می‌دهد؟».