وب‌سایت شبکه خبری «راشاتودی» شنبه 15 ژانویه (25 دی) گزارش داد «دونکان اسمیت» سیاستمدار انگلیسیِ ضدِچین به مجلس عوام بریتانیا اعلام نموده «ام آی 5» یادداشتی منتشر کرده و می‌گوید «کریستینا لی» شهروند انگلیسی که روابطی با چین دارد، سعی کرده حزب کمونیست چین را در سیاست‌های انگلیس وارد کند.

پس از مطرح شدن ادعای ساختگی «مداخله»، رسانه‌های انگلیسی به طور مفصل به آن پرداختند. رسانه‌های انگلیسی لی را در حد یک «عامل ویژه» و یک «جاسوس» جلوه دادند که اقداماتش نشان دهنده توطئه پکن برای تسلط بر سیاست چین است. اما «پریتی پاتل» وزیر کشور انگلیس مجبور شد که بگوید لی هیچ جرمی مرتکب نشده و به عنوان یک عامل خارجی تحت تعقیب قرار نخواهد گرفت.

این رویداد در واقع نمونه دیگری از مثال کلاسیکِ سیاست‌های «خطر زرد» است. این سیاست در ایالات متحده و استرالیا رایج گشته و حالا در انگلیس بروز پیدا کرده است. در واقع این سیاست از نژادپرستی منشاء می‌گیرد و نسخه مدرن اما کمی متفاوتِ تعصب ریشه‌دار در قالب رویکرد ضد کمونیستی است. رسانه‌ها و منتقدان غربی اینقدر مشغول اتهام‌زنی به چین هستند که حالا از هر چیزی که غرب آن را دوست نداشته باشد استفاده می‌کنند تا چین را بی اعتبار کنند.

این رویکرد، تعصب کورکورانه گسترده علیه چین را منطقی جلوه داده، مسیرهای بحث در این باره را مسدود کرده و همه چیز را دارای انگیزه سیاسی و بخشی از یک توطئه ترسیم می‌کند. در این راستا اگر کسی بخواهد به چین حمله کند یا به آن تهمت بزند یا چین‌هراسی به راه اندازد یکی از مسیرهای اصلی مرتبط کردن آن به «توطئه بزرگ» حزب کمونیست است. این رویکرد بارها در موضوعاتی مانند هوآوی، دانشجویان چینی خارج از کشور یا هر چیز مرتبط با چین تکرار شده است.

اما این منطق مسئله‌ساز است زیرا فهم غرب از حزب کمونیست چین، خود به انحراف کشیده شده است. حزب کمونیست از نظر منتقدان غربی به عنوان گروهی کوچک از انسان‌های شرور در نظر گرفته می‌شود که ضد خواست مردم هستند و سودای تسلط بر جهان را دارند.

اما حقیقت این است که حزب کمونیست چین حزبی مردم با 95 میلیون عضو، از حمایت اکثریت چینی‌ها برخوردار است. اعضای حزب افراد عادی هستند که زندگی معمولی دارند نه کسانی که شستشوی مغزی شده‌اند.

این تفکر تحریف‌شده درغرب باعث به وجود آمدن منطق اشتباه شده است. این فهم نژادپرستانه از حزب کمونیست چین این واقعیت را نادیده می‌گیرد که مداخله خارجی در سیاست‌های انگلیس بسیار گسترده است و به طور عمده از ایالات متحده نشأت می‌گیرد. آمریکا بدون تردید عملا کنترل سیاست خارجی را در دست دارد. وقتی دولت انگلیس اعلام کرد شرکت هوآوی مشکلی ندارد، چه کسی بریتانیا را مجبور به ایجاد ممنوعیت برای هوآوی کرد؟ کدام کشور انگلیس را مجبور کرده در تمام جنگ‌ها دنباله‌روی آن باشد؟ و کدام کشور کنترل زیادی روی ارتش و منابع اطلاعاتی انگلیس دارد؟ البته که رسانه‌های انگلیس هیچ چیزی درباره این موارد نمی‌گویند.

رسانه‌های راستگرا،‌ عقل خود را در خصوص یک زن چینی-آمریکایی از دست می‌دهند اما چشم خود را به روی یک واقعیت تحریف‌شده که در مقابل چشمان آنهاست می‌بندند. از این مضحک‌تر این است که مداخله انگلیس در امور داخلی چین بسیار جدی است. بریتانیا هنوز احساس می‌کند در خصوص آینده هنگ کنگ حق اظهار نظر دارد، به پکن در خصوص موضوعات مرتبط با شین جیانگ انتقاد می‌کند و ناوهای جنگی خود را برای گشت زنی به تنگه تایوان اعزام می‌نماید.

سرانجام اینکه این لفاظی‌ها و هراس‌افکنی‌های خطرناک هستند. همانگونه که در استرالیا و ایالات متحده شاهد آن بوده‌ایم، این سیاست به ضرر مردم بیگناه طی شده، جو سیاسی را مسموم کرده و تبادلات و همکاری‌ها میان افراد معمولی را به شدت دشوار نموده است.

به طور خلاصه، رویکرد مک‌کارتیسمِ «خطر زرد» جاهلانه، خودخواهانه، فرصت‌طلبانه و کثیف است.