سازمان ملل متحد در پایان هر سال شدیدا سرگرم دریافت حق عضویت خود از اعضاست. از یک سو لازم است تا حق عضویتهای سال جدید اعلام شود و از یک سوی دیگر باید به اعضایی که حق عضویت آنها پرداخت نشده، تذکر داده شود.
«پائولینا کوبیاک» سخنگوی مجمع عمومی سازمان ملل اخیرا در کنفرانس مطبوعاتی اعلام کرد که هشت عضو سازمان ملل به دلیل عدم پرداخت حق عضویت، حق رای خود در مجمع عمومی سازمان ملل را از دست دادهاند.
علت عدم پرداخت حق عضویت برای تمام این هشت کشور یکسان نیست و در واقع به طور عمده به دلیل نداشتن پول نبوده است. در واقع دو کشور بزرگ تولید کننده نفت یعنی ایران و ونزوئلا به دلیل تحریمهای اقتصادی ایالات متحده، حق رای خود را از دست دادند چرا که انتقال پول به حسابی که سازمان ملل مشخص کرده بود برای این دو کشور دشوار است. این دو کشور امیدوارند که سازمان ملل مشکل تحریمهای یکجانبه آمریکا را حل کند.
تحریمهای ایالات متحده بر مردم تاثیرگذار است. کره شمالی هر سال حق عضویت خود را پرداخت میکند و آمریکا جرات دست اندازی ندارد. علاوه بر این مردم قدرت واقعی هستند و این قدرتمندترین حق رای است. «وانواتو» که حق عضویتش را پرداخت نکرده به دلیل عدم توانایی نبود و در واقع این جزیره واقع در جنوب اقیانوس آرام که گفته میشود به دلیل گرمایش زمین غرق خواهد شد با این اقدام خواسته اعتراض و نارضایتی خود را به سازمان ملل ابراز کند (چرا که تلاشهای کافی برای حل مشکل تغییرات آب و هوایی صورت نگرفته است).
سه کشور دیگر هم با نامهای جزایر قمر، سائو تومه و پرینسیپ و سومالی که به دلیل سیاستهای داخلی معاف شده اند.
آقای «آنتونیو گوترش» دبیرکل سازمان ملل بهتر است بداند که این هشت کشور سازمان ملل را به دردسر نیانداختهاند بلکه این ایالات متحده است که با یک میلیارد دلار بدهکار شماره یک جهان به سازمان ملل است.
آمریکا هر ساله بدهی خود را نمیپردازد و با این حال خواستار حق رای است آن هم با یک پرداخت حداقلی در هر سال!
ایالات متحده فقط برای سال 2022 باید 693 میلیون دلار به دلیل حق عضویتهای عقب افتاده خود بپردازد و اگر تمام دیون خود را پرداخت کند مبلغ آن حدود 1.7 میلیارد دلار میشود اما این کشور هیچگاه به تعهدات خود پایبند نخواهد بود. در واقع میتوان گفت آمریکا فقط به بدهیهای قبلی خود میافزاید.
بسیاری از مردم احساس میکنند این ایالات متحده است که از مزایای مقرراتی که وضع شده، بهره کامل میبرد و نه تنها حق رای خود را حفظ کرده بلکه بر سازمان ملل فشار هم وارد میکند.
مجله آمریکایی «فارن پالسی» 29 مارس سال گذشته مقالهای طولانی با عنوان «ایالات متحده باید بدهیهای خود به سازمان ملل بپردازد» منتشر کرد و به دولت بایدن یادآوری کرد که این وضعیت را تغییر دهد.
نویسندگان مقاله فوق صاحب پیشینه کمی نبودند؛ «مادلین آلبرایت» وزیر خارجه اسبق، «جان نگروپونته» قائم مقام اسبق وزیر خارجه و «توماس پیکرینگ» قائم مقام پیشین وزیر خارجه آمریکا مقاله فوق را مشترکا به رشته تحریر در آورده بودند.
آنها معتقدند که بدهی یک میلیارد دلار و هزینههای صلحبانی معوقه، ایالات متحده را در موضعی منفعل قرار داده است. به باور این سه مقام ارشد پیشین بهترین راه برای آمریکا برای بازگرداندن اعتبار و مسئولیت اخلاقی در عرصه جهانی پرداخت بدهیهای عقب افتادهاش به سازمان ملل است.
نکات مهم مقاله فوق عبارتند از: 1- دلیل اینکه چرا ایالات متحده، ایالات متحده است این است که ایالات متحده همواره به دنبال رهبری جهان بوده و این رهبردی در صحنه سازمان ملل منعکس شده است. بنا بر این با مشکل ایجاد کردن برای سازمان ملل، شما رهبری خود را محدود میکنید. 2- چین در حال تقویت وجهه جهانی خود است و با توجه به مفهومی که خود آمریکا آن را تعریف کرده، با قدرت اقتصادی روزافزون در حال شکل دادن به جهان است. 3- وقتی آمریکا مشارکت خود در سازمان ملل را کاهش میدهد، چین فعالیتهای خود را بیشتر میکند و رهبریش در 15 نهاد سازمان ملل را پررنگ میکند و به این ترتیب ایالات متحده از عرصه سیاسی بینالملل حذف میشود.4- اگر آمریکا همچنان به نقش خود یعنی بزرگترین بدهکار سازمان ملل ادامه دهد، چین تعهدات سازمان مللی خود را محقق میکند و به این ترتیب برای ایالات متحده بسیار دشوار خواهد بود که به اهداف سیاسیاش دست یابد.
مشکل باید این است که اگر دولت بایدن بدهیهای معوق آمریکا به سازمان ملل را پرداخت کند، حزب جمهوریخواه قطعا به دلیل ضعف نشان دادن به دنیا، به وی حمله خواهند کرد. در عین حال ایالت متحده اهرم فشار خود را نیز از دست میدهد.
در خصوص مسئله یکپارچگی سازمان ملل و مسئله حق عضویت اعضای سازمان ملل باید گفت در واقع این یک رابطه قراردادی است. «آدلای استیونسون» نماینده آمریکا در سازمان ملل در نشست تدارکاتی سال 1945 به جهان وعده داد که ایالات متحده بیش از 39 درصد از حق عضویت را به این سازمان ارائه خواهد کرد. اما در اوایل دهه 70 پس از توسعه سریع اقتصادی ژاپن و دیگر کشورها، این وظیفه خود را به گردن آنها انداخت و سهم خود را به 31.5 درصد کاهش داد. بعدها آمریکا این سهم خود را به 22 درصد کاهش داد و این تا به امروز ادامه دارد.
سهمیه عضویت سازمان ملل بر اساس جمع تولید ناخالص ملی و پیش بینی توسعه اقتصادی کشورهای عضو و همچنین نفوذ بینالمللی تعیین شده و در عین حال منعکس کننده حق یک کشور در ابراز نظر در سازمان ملل است.
چین در ژانویه 2019 از ژاپن به پیش افتاد و به دومین کمک کننده بزرگ به سازمان ملل تبدیل د. سهم کنونی چین از کمک به سازمان ملل 15.25 درصد است. بودجه کلی سازمان ملل در سال جاری میلادی 3.15 میلیارد دلار تعیین شده و چین 438 میلیارد دلار آن را میپردازد. اما آمریکا با این حال تمایلی به پرداخت دیون معوق خود ندارد و البته چین از این افزایش بدهیها رضایت ندارد. اگر به صورت سطحی به قضیه نگاه شود، این موضوعی مرتبط با پول است اما در بطن سازمان ملل این یک موضوع سیاسی محسوب میشود.
در واقع میتوان گفت عدم پرداخت بدهیهای آمریکا به سازمان ملل، نوعی تحریم این نهاد بینالمللی است تا به این وسیله سازمان ملل مجبور به همکاری در موضوعاتی مانند بیت المقدس و مساله هستهای ایران شود.
این موضوع در خصوص هنگ کنگ، تایوان، شین جیانگ و تبت نیز صدق میکند. در این خصوص آمریکا میخواهد چین را تحت پرچم سازمان ملل به گروگان بگیرد.
در جمع بندی میتوان گفت ایالات متحده فقط خواستار داشتن حق رای، ابراز نظر و اعمال فشار از طریق سازمان ملل است و قصدی برای پایبندی به تعهداتت خود ندارد؛ به عبارت بهتر این کشور همواره به این شکل عمل کرده است.
-
2022/01/16 16:22:45
- GMT+08:00
- /