تبادل شیرینی به جای گلوله
2022/01/09 14:41:34

چه می‌شد اگر نیروهای مرزی هندی و چینی هر روز بین یکدیگر شیرینی رد و بدل می‌کردند؟ چه می‌شد اگر دو ملت به جای تمرکز بر چند مناقشه محدود، انرژی خود را برای یافتن زمینه‌های مشترک و کمک به مردم خود در دستیابی به رفاه صرف می‌کردند؟ این سؤالات پس از آن مطرح شد که سربازان محافظ مرزهای کوهستانی دو کشور، بار دیگر سنت دیرینه تبادل شیرینی بین یکدیگر در تعطیلات سال نو را پس از یک وقفه 20 ماهه ناشی از درگیری در دره گالوان از سر گرفتند.

چندین دهه است که رهبران چین و هند می‌گویند که نباید کانون روابط بین این دو کشور پرجمعیت جهان، مسائل مرزی باشد. در عوض، دو طرف به این توافق رسیده‌اند که با تمرکز بر بسیاری از زمینه‌هایی که در آن منافع مشترک دارند، از جمله توسعه اقتصادی، بهتر میتوانند به خود خدمت کنند.

اما زمانی که رشد اقتصادی وعده داده شده با مشکلاتی روبه‌رو می‌شود و وضعیت سیاسی داخلی ناامیدکننده به نظر می‌رسد، مردم به دنبال دشمنان بیرونی میگردند تا از آن یک سپر بلا بسازند. تمرکز خشم بر اقلیت‌های مذهبی یکی از تاکتیک‌هایی است که آزمایشش را پس داده است. و دیگری افزودن شعله‌های داغ به یک مناقشه مرزی طولانی برای رهایی از ناامیدی است. این الگوی تاریخی قدیمی را می توان در روابط امروز چین و هند مشاهده کرد. به عنوان مثال، تبادل شیرینی در مرز را در نظر بگیرید، که در زمان‌هایی که عقل‌ها بر سر جایش است به عنوان یک تحول مثبت تلقی می‌شود. با این حال، یکی از مخالفان سیاسی نخست وزیر هند، نارندرا مودی، این حرکت را «تسلیم» به پکن خواند و گفت که ثابت می کند دولت هند «ضعیف» و «ناتوان از دفاع از خاک هند» است.

صداهای دیگر انباشته شده، که توسط اتاق پژواک رسانه‌های اجتماعی تقویت شده است.

تمام این چرخه خشم یادآور فراخوان‌های قبلی برای تحریم محصولات چینی است. کار دشوار، فزاینده و طاقت‌فرسای حکمرانی مؤثر، جذابیت چندانی در مقایسه با جذابیت التهابی نارضایتی و خشم ندارد، همانطور که در تاریخ معاصر متأسفانه در بسیاری از کشورها دیده‌ایم. برای مثال، در ایالات متحده، حکومت واقعی به نفع سیاست تفرقه افکنی کنار گذاشته شده است. اتخاذ موضع صحیح سیاسی در مورد پوشیدن ماسک، گرم شدن کره زمین یا دیوار مرزی بسیار مهمتر از قانون گذاری یا تدوین سیاست موثر شده است.

هند نشانه‌های خطرناکی از رفتن به همان راه را از خود نشان می دهد. سیاست‌های بین‌المللی با هدف پیشبرد منافع هند توسط حزب‌گرایی داخلی ربوده می‌شود که تنها هدفش سرکوب حزب مخالف و کسب قدرت سیاسی بدون توجه به منافع بزرگ‌تر هند است. روابط پیچیده و چند وجهی بین هند و چین در خطر دوخته شدن به چند موضوع داغ و حساس است.

ممکن است به زودی ضربه زدن به چین و همه چیزهای چینی به یک ضرورت برای بقای سیاسی در هند تبدیل شود. ماندن در این مکان کار خطرناکی است و می تواند آسیب واقعی به مردم هند وارد کند. به عنوان مثال، زمانی که هند تصمیم گرفت به مشارکت اقتصادی جامع منطقه ای (RCEP) که در ابتدای سال 2022 اجرایی شد، نپیوندد، افکار ملی گرایانه بر عمل گرایی اقتصادی پیروز شد. رسانه‌های هندی به طور گسترده موضوع ترس از نفوذ اقتصادی چین را دلیل اصلی نپذیرفتن این معامله ذکر کرده‌اند.

تصمیمات هند برای ممنوع کردن اپلیکیشن‌های چینی و تجسس‌های ناگهانی درباره چندین شرکت چینی نمونه‌های دیگری از این ژست ملی گرایانه هستند که تنها به روابط بین دو کشور آسیب می زند و تجارت را کاهش می دهد. با وجود تنش بین هند و چین، حجم تجارت بین آنها در سال 2021 با رسیدن به بیش از 100 میلیارد دلار رکورد جدیدی را شکست. این نشان می دهد که اگر دو طرف به جای تضاد، بر همکاری متمرکز شوند، رونق گسترده و بکری ایجاد می شود.

در کوتاه مدت، انتظار داشتن از هر یک از طرفین برای اینکه به طور ناگهانی از ادعای مرزی خود دست بکشد و زمین‌های مورد مناقشه را واگذار کند، غیر واقعی به نظر میرسد. اما این بدان معنا نیست که دو طرف نمی‌توانند با هم کنار بیایند. مانند دو همسایه که بر سر قرار دادن یک حصار اختلاف نظر دارند، این صرفاً به این معنی است که آنها باید از خود دانایی نشان دهند تا انرژی خود را روی مناطقی متمرکز کنند که می تواند رفاه و مزایای مشخص را برای هر دو طرف به ارمغان بیاورد.

خطری که هند با آن روبه‌رو است این است که غرور ملی ناشی از حزب‌گرایی، بسیار غیر قابل کنترل و به یک هدف تبدیل خواهد شد و فرصتی برای ایجاد رفاه با همکاری با چین باقی نمی‌گذارد.

در پایان، هند تنها در صورتی به خود آسیب می‌رساند که تصمیم بگیرد تا به جای شیرینی، گلوله تبادل کند.


  • 2022/01/09 14:41:34
  • GMT+08:00
  • /