پس از مواجهه نزدیکِ میان ایستگاه فضایی بین‌المللی چین و دو عدد از 1600 ماهواره «استارلینک» پرتابیِ شرکت «اسپیس‌ایکس» متعلق به «ایلان ماسک»، وی گفت جا به اندازه کافی در مدار سیاره زمین وجود دارد تا «ده‌ها میلیارد» ماهواره را در خود جای دهد.

با این وجود،‌ او هیچ چیزی از خطر بالای تصادف ماهواره‌‌ها در فضا چیزی به زبان نیاورد.

بر اساس اعلام یک تیم پژوهشی مستقر در برتیانیا، در 90 درصد برخوردهای نزدیک در فضا به احتمال زیاد پای استارلینک در میان است چرا که شرکت ایلان ماسک در نظر دارد 12 هزار ماهواره به فضا پرتاب کند. علاوه بر این، نوری که از ماهواره‌های استارلینک در آسمان شب متصاعد می‌شود می‌تواند بر کاراییِ رصد‌خانه‌های روی زمین تاثیر منفی بگذارد.

البته دولت ایالات متحده هم در این زمینه عملکر بهتری از شرکت ماسک نداشته است.

«نیروی هوافضای ایالات متحده» در سال 2014 اقدام به پرتاب چهار ماهواره در قالب «برنامه دانش موقعیتی فضا» کرد تا ماهواره‌های دیگر کشورها را در مدار استوایی زمین را رصد کند.

ماهواره‌های مستقر در مدار استوایی تا حدی قادرند در موقعیت خود نسبت به زمین ثابت باشند. این امر آنها را برای ارسال اطلاعات به ماهواره‌های رله، که سیگنال‌های سطح بالا را دریافت و منتقل می‌کنند، ایده آل می‌سازد.

ماهواره‌های برنامه دانش موقعیتی فضای آمریکا قادر هستند مقادیر زیادی سوخت را حمل کنند و به راحتی به ماهواره‌های دیگر کشورهای جهان در مدار استوایی زمین نزدیک شوند تا آنها را رصد کرده یا کارهای مخرب دیگری انجام دهند.

بر اساس گزارشی که توسط «بنیاد امنیت جهانی» با عنوان «توانمندی‌های ضدفضایی جهان: یک ارزیابی با منابع باز» منتشر شد، ماهواره‌های برنامه فوق الذکر ایالات متحده در دستکم هشت برخورد نزدیک با ماهواره‌های چینی و روسی آن هم با فاصله‌ای در حدود 10 کیلومتر داشته‌اند.

در اواسط سال 2020 یکی از ماهواره‌های آمریکا (USA 271) فقط 20 کیلومتر با یکی از ماهواره‌های چین فاصله داشت و باعث شد عملکرد عادی ماهواره چینی مختل شود.

محیط فضا برای همه جا به اندازه کافی دارد اما به نظر می‌رسد دولت آمریکا و شرکت‌های خصوصی تمایل دارند از آن به عنوان حیاط خلوت خود استفاده کنند.

بنا بر این مضحک است که سیاستبازان آمریکایی چین را به «تسلیحاتی کردن فضا» متهم می‌کند؛ فضایی که باید از آن استفاده صلح آمیز و منظم صورت گیرد.