تورم در ایالات متحده باعث افزایش هزینه بنزین و کاهش محبوبیت عمومی جو بایدن رئیس جمهور این کشور شده است.

جمهوری خواهان تابلوهای بزرگی به اسم قیمت بنزین عَلَم کرده‌اند تا به خاطر قیمت های دردناک در پمپ بنزین‌ها، خشم رای دهندگان را بر روی بایدن متمرکز کنند.

این موضوع بایدن را در موقعیت ناخوشایند مبارزه برای افزایش تولید سوخت فسیلی و در عین حال تلاش برای حذف استفاده از آن قرار داده است.

برای کمک به خروج از این رکود سیاسی، بایدن دست کمک به سمت متحد دیرینه آمریکا یعنی عربستان سعودی دراز کرده تا تولید نفت را افزایش دهد.

با این حال، به دلیل برخوردهای سرد و نوسانی آمریکا نسبت به سعودی‌ها در دهه گذشته، پادشاهی عربستان مایل به کمک نیست.

خوب پس بایدن برای گرفتن کمک به کجا مراجعه کرد؟

چین - بزرگترین واردکننده و دومین مصرف کننده نفت جهان است.

بله، کشوری که ایالات متحده به شکل بی اساسی آن را به «نسل کشی» در شین‌جیانگ متهم می‌کند. کشوری که ایالات متحده بدون مدرک ادعا می‌کند با «نشت آزمایشگاهی» یک بیماری همه گیر جهانی ایجاد کرد. کشوری که ایالات متحده در نظر دارد المپیک زمستانی آن را به صورت دیپلماتیک تحریم کند.

در جریان نشست مجازی اخیر بین سران چین و بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده با همتای چینی خود درباره آزادسازی هماهنگ ذخایر نفتی‌ دو کشور برای کمک به پایین آوردن قیمت سوخت در جهت مبارزه با تورم گفتگو کرد.

از قضا، جنگ تجاری ایالات متحده با چین بود که در وهله اول به افزایش تورم فعلی کمک کرد.

جنگ تجاری تأثیرات همه‌گیری کووید-19 را در زنجیره‌های عرضه جهانی تشدید کرد و قیمت تقریباً همه چیز از حمل‌ونقل گرفته تا خودروهای دست دوم، مایحتاج روزانه و قیمت بنزین را افزایش داد.

توقف بی‌سابقه فعالیت‌های اقتصادی ناشی از همه‌گیری باید ملت‌های جهان را ترغیب می‌کرد که با هم متحد شوند تا از رفاه مردم خود محافظت کنند.

اما ایالات متحده که در دام تفکرات جنگ سرد گرفتار شده بود و مایوس از این بود که به خاطر بی کفایتی خود را سرزنش کند، به این نتیجه رسید که قربانی کردن چین راحت‌تر از همکاری با آن برای حل مشکلات مشترک است.

دولت بایدن تا کنون تمام سیاست های پوپولیستی دولت قبلی را حفظ کرده است و به دنبال فانتزی «جداسازی» دو اقتصاد است.

تورم بالای کنونی در آمریکا بیهودگی رویای «جداسازی» را نشان می دهد.

بر اساس گزارش اداره سرشماری ایالات متحده، علیرغم همه تعرفه های سنگینی که بر خلاف قوانین سازمان تجارت جهانی بر چین تحمیل شده است، واردات چین به ایالات متحده به جای کاهش، در سال 2021 شاهد روند صعودی بوده است. این اتفاق به این دلیل است که کالاهای چینی غیرقابل جایگزینی هستند و تقاضای زیادی برای مصرف کنندگان آمریکایی دارند. در نتیجه، این مردم ایالات متحده هستند که تعرفه های بالا را پرداخت می کنند، نه شرکت های چینی که کالاهای آنها در سراسر جهان مورد تقاضا هستند. در واقع، در حال حاضر آسه‌آن و اتحادیه اروپا نسبت به ایالات متحده شرکای تجاری بزرگتری برای چین هستند.

آمریکا در نهایت خواهد فهمید که هیچ آزادی عملی برای رفتار یک سویه‌اش با چین ندارد.

ظرفیت تولیدی چین بسیار بیشتر از ایالات متحده است و قابل جایگزینی نیست. علیرغم سال‌ها شعار و مشوق‌های سیاسی، مشاغل تولیدی که می‌توانند به کارگران یقه آبی کمک کنند، تغییری نکرده و نخواهند کرد. زمانه عوض شده و اکنون تولید به روبات‌ها و کارگران بسیار ماهر متکی است.

قدرت چین در تولید دیگر مبتنی بر نیروی کار ارزان نیست، بلکه بر اساس تخصص و شایستگی است. نه تنها محصولات چینی در سراسر جهان مورد علاقه هستند، بلکه مقیاس بازار داخلی چین از ایالات متحده پیشی گرفته است.

به این دلایل، تلاش‌های ایالات متحده برای آسیب رساندن به چین از نظر اقتصادی، آسیب بیشتری به خود ایالات متحده وارد می کند.

به همان اندازه که ممکن است آمریکایی ها این موضوع را انکار کنند، ولی نه تنها در مورد مسائل وجودی مانند تغییرات آب و هوا، حفاظت از محیط زیست و سلامت جهانی، بلکه در مورد مسائل مربوط به نان و کره مانند حفظ پایدای اقتصادی نیز نیاز دارند که با چین همکاری کنند.

این روند با تطبیق تدریجی تولید ناخالص داخلی اسمی (جی‌پی‌دی) چین و سپس چندین برابر بیشتر شدن نسبت تولید ناخالص داخلی ایالات متحده، بارزتر خواهد شد.

آمریکا و چین منافع اقتصادی مشترک زیادی دارند و واشنگتن برای حل مشکلات خود به کمک چین نیاز دارد.

مقابله با کمبود فعلی نفت تنها نمونه ای از مواردی است که نشان میدهند چگونه تقدیر مردم چین و آمریکا با یک سرنوشت مشترک مرتبط است.