از زمان روی کار آمدن دولت «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا، واژه «متحد» به شعار بسیاری از سیاستمداران آمریکایی تبدیل شده است؛ اما حقیقت این است که برای آمریکا، ایجاد ائتلاف بیشتر شبیه یک توافق و معامله تجاری است و این کشور تنها زمانی اقدام به ایجاد ائتلاف با دیگر کشورها می کند که این رابطه، با استراتژی جهانی آمریکا مطابقت داشته و تحت سلطه واشنگتن باشد.

ائتلاف آمریکا-ژاپن بهترین مثال است!

دیپلمات های ارشد ژاپن و آمریکا اخیرا پیرامون سفر «فومیو کیشیدا» نخست وزیر جدید ژاپن به آمریکا برای دیدار با جو بایدن به توافق رسیده اند.

ژاپن نیز مانند بسیاری دیگر از متحدان آمریکا، بدنبال این است که آمریکا با مشاهده صداقت توکیو، بدون قید و شرط به حمایت از آن بپردازد. ژاپن در بازی استراتژیک خود علیه چین انتظار دارد که آمریکا با نیروهای نظامی خود از این کشور در زمینه هایی همچون جزایر دیائویو، دریای چین شرقی و دریای چین جنوبی پشتیبانی کند.

مقامات ژاپنی بر این باورند که به تنهایی مقابل چین در جایگاه ضعیفی قرار دارند و بنابراین، اگر از حمایت قوی واشنگتن برخوردار شوند، در این صورت می توانند از قدرت آمریکا جهت مهار و سرکوب چین استفاده کنند!

در حقیقت، ژاپن بیشتر از آمریکا از ظهور و پیشرفت چین می ترسد و بر همین اساس است که بدنبال این است تا با طرح پاره ای از مسائل، حضور آمریکا در شرق آسیا را تقویت کند و مسئولیت محافظت از ژاپن و دیگر متحدان را به آمریکا یادآوری کند! این روال در عین حال نشان می دهد که ژاپن عمیقا نیز به آمریکا اعتماد ندارد و نگران است که آمریکا در چشم به هم زدنی، ژاپن را فراموش کند.

ژاپن در واقع در حال دعوت گرگ به شرق آسیاست!

آمریکا از این ائتلاف به نفع تامین منافع اقتصادی خود استفاده می کند و همزمان ژاپن را کاملا تحت قلمروی قدرت خود نگه می دارد. واشنگتن ضمن استقبال و تشویق ژاپن به افزایش هزینه های نظامی اش، توسعه نظامی ژاپن را محدود می کند.

از دیدگاه واشنگتن، توکیو نیازی به جنگ جهانی ندارد و بنابراین به طور مثال نیازی هم ندارد که بمب افکن های استراتژیکی داشته باشد. به همین دلیل است که ژاپن هیچ بمب افکن استراتژیکی واقعی ندارد.

حقیقت این است که اگر ژاپن به گسترش گسترده ارتش خود بپردازد، دیگر نیازی به حضور نظامیان آمریکایی در ژاپن وجود نخواهد داشت و این به معنای ضرر مالی برای واشنگتن است! چرا باید آمریکا اجازه بدهد این ضرر مالی برای او اتفاق بیفتد؟!

با این همه، استراتژی ائتلافی آمریکا بیشتر به منافع اقتصادی واشنگتن مربوط می شود و به همین دلیل این احتمال وجود دارد که درگیری و تضاد منافع بین آمریکا و متحدانش افزایش پیدا کند.

آمریکا قطعا از افزایش بودجه دفاعی ژاپن استقبال خواهد کرد.

با ظهور چین که عامل نگرانی آمریکاست، واشنگتن بدنبال این است که نفوذ پکن را از طریق همکاری با توکیو بررسی و متعادل کند. بنابراین، آمریکا ژاپن را به افزایش قدرت نظامی اش تشویق می کند و در طول این پروسه ژاپن نیز به شیوه ای اجتناب ناپدیر به تسلیحات و تکنولوژی آمریکا متکی می شود. بنابراین، این روند فروش تسلیحات آمریکا را افزایش می دهد و به نفع توسعه صنعت تسلیحاتی آمریکا تمام می شود!

در واقع آمریکا نه تنها متحدان خود در آسیا-اقیانوسیه همچون ژاپن و کره جنوبی را هدف قرار می دهد، بلکه از متحدان خود در ناتو از جمله آلمان نیز می خواهد تا هزینه سربازان آمریکایی را بپردازند و هزینه های نظامی اشان را افزایش دهند.

چرا؟ زیرا این ائتلاف یک معامله تجاری برای آمریکا محسوب می شود!

در ابتدا اینطور به نظر می رسد که کشورهای عضو این ائتلاف همگی با یکدیگر برابرند اما حقیقت این نیست و اصل این است که روابط بین آمریکا و متحدانش باید در ابتدا با استراتژی جهانی آمریکا تطابق داشته باشد. دومین موضوع نیز این است که تمامی متحدان تابع آمریکا هستند! اگرچه ناتو یک پلتفرم چندجانبه است اما فرمانده آن عمدتا واشنگتن است در حالیکه قدرت اساسی ناتو نیز در اختیار آمریکاست.

سومین موضوع نیز این است که تعهد بین آمریکا و متحدانش بر این حقیقت مبتنی است که آمریکا احتمالا صرفا زمانی اقدام به اعزام نظامیانش برای کمک به متحدش می کند که آن متحد در معرض خطرش باشد و بدنبال آن منافع آمریکا نیز تهدید شوند!

با این اوصاف، سؤال اینجاست که آیا آمریکا در شرایطی که متحدش در معرض خطر است اما با این حال منافع شخصی واشنگتن را خطری تهدید نمی کند، باز هم اقدام به اعزام نظامیانش می کند یا خیر؟!

جواب این سؤال قطعا «خیر» است!

متحدان آمریکا در حقیقت سربازان بی ارزشی هستند که واشنگتن آنها را صرفا جهت تامین منافع شخصی اش به کار می گیرد!