در شرایطی که قدرت های غربی خود را به عنوان «رهبران» نبرد علیه گرمایش جهان معرفی می کنند، باید با پیامدهای ناشی از گذشته استعماری اشان نیز مواجه گردند چرا که بدون رعایت عدالت در قبال تاریخ و حقوق بشر هیچ عدالتی در قبال محیط زیست نیز محقق نخواهد شد.

صدها سال پیش بود که استعمارگران در سراسر قاره های دنیا به استفاده بیش از حد از منابع طبیعی و ایجاد آلودگی و جنگل زدایی پرداختند؛‌ این استعمارگران رفتند اما عواقب و پیامدهای وخیم ناشی از استثمار مخرب و ویرانگر آنها به بلای جان و زندگی و رفاه مردم محلی تبدیل شده است.

استعمارگران در تعقیب کورکورانه منافع و سودجویی هایشان، سنت های عمیقا ریشه دار و آزموده کشاورزی را رها کردند و این سنت ها را با کشت تکی و خودسرانه محصولات صادراتی کشاورزی جایگزین نمودند.

امروزه، نسل های مردم مستعمره در سرزمین های فقیرتری زندگی می کنند که نشان می دهد زخم های ناشی از تخریب و فرسایش و فرسودگی خاک در پی اقدامات استعمارگران، باعث شده است این مردم حتی در برابر تغییرات آب و هوایی نیز آسیب پذیر شوند. به عنوان مثال، زمین های بدون درخت بر جای مانده توسط اقتصادهای مبتنی بر تولیدات انبوه کشاورزی موسوم به اقتصاد کاشت در جزایر کارائیب، به محل مطلوب پرورش پشه های ناقل مالاریا و تب زرد تبدیل شده اند.

حقیقت این است که اختلاف میان آلاینده ها و قربانیان پیامدهای زیست محیطی با نابودی استعمار از بین نمی رود.

کشورهای غربی از جمله فرانسه، آلمان، انگلیس و ... اغلب بیشترین صنایع با بالاترین میزان غلظت کربنی خود را در جاهای دیگر بر پا می کنند و از این طریق خود را صنعتی می سازند در حالیکه آلودگی را به دیگر کشورها صادر می نمانید. نتیجه اینکه کشورهای در حال توسعه در حال تامین تقاضای غربی ها به بهای نابودی خودشان هستند.

مردم محلی نسبت به نقض حقوق بشر از سوی شرکت های چند ملیتی قدرتمند بی نهایت آسیب پذیر هستند. اصطلاح «زغال سنگ خونین» در کلمبیا اشاره ای دارد به تامین زغال سنگ توسط این کشور برای آلمان؛‌ ریشه شکل گیری این اصطلاح از نقض های شدید حقوق بشری و قتل های قراردادی انجام شده توسط شبه نظامیان به نمایندگی از سوی تامین کنندگان بین المللی زغال سنگ سرچشمه گرفته است.

به همین دلیل است که وقتی دولت ها و سیاستمداران غربی در حال لاف زنی و خودستایی هستند و خود را در زمینه اجرای سیاست های زیست پایدار و رقابتی سبز و سازگار با محیط در داخل کشورهایشان صاحب اعتبار می نامند، آن هم در شرایطی که بسیاری از راه حل های آنها مجددا شامل تغییر مکان جمعیت های بومی از سرزمین هایشان است، باید احتیاط کرد!

این کشورهای غربی باید خسارت های فعلی و تاریخی اشان به کشورهای در حال توسعه را به خاطر بیاورند. این یک بی عدالتی پایدار است که از مستعمرات سابق بخواهیم سنگین ترین بها را بابت بحرانی که به طور نامتناسب توسط استعمارگران ایجاد شده است، بپردازند!

قدرت های غربی باید نگاهی به گذشته بیندازند و چالش های اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی کشورهای در حال توسعه را که از بی عدالتی های گذشته این قدرت های غربی سرچشمه گرفته است، مشاهده کنند!

متاسفانه با توجه به شکاف شرم آور دارو و واکسیناسیون میان کشورهای توسعه یافته و کشورهای در حال توسعه که در جریان پاندمی کووید-19 برملا شده است، به نظر می رسد قدرت های غربی راه درازی پیش رو داشته باشند.