همزمان با شروع کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد (COP26) در گلاسکو، پرسشها و بحثهای مختلفی در سرتاسر جهان تکرار میشود در مورد اینکه آیا ملتها میaتوانند به طور جمعی برای خنثی کردن اثرات تغییرات آب و هوایی ساخته دست بشر اقدامی انجام دهند. دنیا درباره وجود چنین مشکلی آگاهی دارد و می داند که باید اقدامی انجام دهد. با این حال، گفتن برخی چیزها آسان تر از انجام دادن آنها است.
لفاظیهای تعدادی از کشورها در مورد تغییرات آب و هوایی با اقدام مناسب همراه نبوده است، بهویژه زمانی که انتقال ناخوشایند از دنیای وابسته به کربن و سوخت فسیلی با هزینههای سنگین و منافع ویژه همراه است که برداشتن گامهای محکم را دشوار میکند. علاوه بر این، این کشورها در خرد کردن این مشکلات و سیاسی کردن آنها مهارت کسب کردهاند در صورتی که بخش عمده وجود چنین مشکلاتی از تغییر مسیر آنها از سمت موضوع عدم تعهد این کشورها به سمت مقصر شناختن دیگران نشات میگیرد.
بوریس جانسون نخست وزیر بریتانیا گفته است که کنفرانس COP26 سازمان ملل متحد در مورد تغییرات آب و هوایی یک «لحظه حقیقت» خواهد بود. با این حال، شک و تردید گسترده ای در مورد عمل کردن بریتانیا به تعهداتش در مورد تغییرات آب و هوایی وجود دارد. و این تنها یکی از چندین نمونه در جهان توسعه یافته است. بریتانیا متعهد شده است که تا سال 2035 کاملاً به منابع انرژی تجدیدپذیر متکی باشد و تا سال 2050 به انتشار خالص صفر برسد. اما بر اساس گزارش بیبیسی، سیاستهای فعلی دولت بریتانیا این کشور را به طور چشمگیری از رسیدن به این هدف دور خواهد کرد که میتواند تا وقت رسیدن به زمان تایین شده برای این هدف فقط تا میزان 20 درصد از این تعهدات را عملی کند.
استرالیا به عنوان یکی از بزرگترین منتشرکنندگان کربن در جهان، سالانه به میزان 17 تن سرانه تولید کربن دارد که سه برابر میانگین جهانی است. دولت اسکات موریسون از تعیین یک سقف هدف قانونی الزام آور برای انتشار کربن و یا کاهش میزان صادرات زغال سنگ استرالیا خودداری می کند. درعوض، از روی دودلی تعهدی برای کاهش انتشار کربن به میزان 26 درصد نسبت به سطوح سال 2005 تا سال 2030 ارائه کرده است، موضعی که سوزان هریس ریمر از دانشگاه گریفیث آن را «رقت انگیز» توصیف کرده است.
در مورد ایالات متحده، صدایشان حتی بلندتر و عملکردشان ناچیزتر است. جو بایدن، رئیسجمهور آمریکا، در مورد رهبری جهان در مبارزه با تغییرات آب و هوایی صحبت کرده است، اما حتی نمیتواند خانهاش را سر و سامان دهد. به غیر از بستههای امدادی کووید-19، بایدن حتی یک قانون اصولی، از جمله لایحه زیرساخت امضا شده خود را که قرار بود یک جزء عمده آب و هوایی در آن داشته باشد، به تصویب نرسانده است. اگر حتی نتواند مردم خودش را متقاعد کند که از او حمایت کنند، چگونه میتواند جهان را رهبری کند؟
علاوه بر این، یک مشکل دیگر نیز وجود دارد و آن سوء استفاده کشورهای توسعه یافته از موضوع تغییرات آب و هوایی به عنوان سلاحی در جهت منافع ژئوپلیتیکی آن ها است . به عنوان مثال، علیرغم عدم اجرای تعهدات از سوی برخی از کشورها، رسانه های جریان اصلی و گفتمان گسترده تر همچنان، به دلیل وسعت چین، تمام تعهدات و مسئولیتها را بر عهده این کشور می گذارند. بیبیسی روز شنبه با نادیده گرفتن مشارکتهای چین تاکید کرد: «چرا سیاست آب و هوای چین برای همه ما اهمیت دارد» و «تغییر آب و هوا: آیا فعالان سبز باید فشار بیشتری بر چین برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای وارد کنند؟».
اما تحقیقات داستان متفاوتی را نشان می دهد. همانطور که سیانان دریک گزارش اشاره کرد، «متوسط انتشار گازهای گلخانه ای توسط یک فرد آمریکایی بیشتر از متوسط یک فرد چینی است». این نتیجه گیری از تحقیقات گروه رودیوم نشان می دهد که سرانه انتشار آلاینده های مسافرتی در آمریکا معادل 5.0 تن CO2 است، برخلاف چین که 0.6 تن است، علاوه بر این سرانه انتشار کربن در صنایع هوانوردی آمریکا 0.5 تن است در مقایسه با چین که 0.06 تن است، و کل انتشار سرانه در ایالات متحده 17.6 تن است اما در چین تنها 10.1 است.
چین ممکن است کشور بزرگتری باشد و جمعیت بیشتری هم داشته باشد، اما بیشتر از ایالات متحده تلاش میکند، این کشور بزرگترین تولیدکننده و صادرکننده انرژیهای تجدیدپذیر در جهان است، از جمله پنلهای خورشیدی، ماشینهای برقی و اتوبوس و باتریهای برقی. چین آماده، مایل و قادر به تحقق اهداف انتشار و انرژیهای تجدیدپذیر خود است.
این تصویر باید به ما یادآوری کند که تغییرات آب و هوایی یک تلاش جهانی است. این یک روند همکاری است که در آن همه کشورها آماده همکاری با یکدیگر و فداکاری برای منافع بزرگتر هستند. منظور این نیست که یک ملت را از طریق کلیشهسازی و استفاده از آن برای توجیه عدم تعهد خود، سرزنش کنیم.
شواهد بطور واضح نشان میدهد که این جهان توسعه یافته و ثروتمندترین کشورها هستند که بیشتر از همه از تعهدات خود در مورد تغییرات آب و هوایی عقب ماندهاند و آن طور که باید آن را جدی نمیگیرند. این همان حلقه ضعیف است و تا زمانی که بشریت با هم همکاری نکند، مبارزات برای نجات سیاره مان موفق نخواهد شد. همکاری در زمینه تغییرات اقلیمی نمیتواند صرفا بیان کردن آن چیزی باشد که مردم می خواهند بشنوند. این تعهدات باید با یک تلاش مشترک در سراسر جهان و حرکت رو به جلو برای رسیدن به نتایج واقعی پشتیبانی شوند.