نشست سطح بالای مقامات بلند پایه چین و آمریکا در زوریخ سوئیس در تاریخ  6 اکتبر برابر با 14 مهرماه، توجه جهانیان را به سمت خود جلب کرد؛ «یانگ جه چی» عضو دفتر سیاسی کمیته مرکزی حزب کمونیست چین و رئیس دفتر کمیسیون روابط خارجی کمیته مرکزی در دیدار با «جیک سالیوان» مشاور امنیت ملی آمریکا ضمن ابراز مخالفت خود با تعریف «رقابت» در روابط پکن-واشنگتن، ابراز امیدواری کرد آمریکا یک سیاست منطقی و عملگرایانه را در قبال پکن اتخاذ نماید.

کاخ سفید نیز بعد از این نشست با صدور بیانیه ای اعلام کرد که به منظور تضمین رقابت مسئولانه با پکن، به حفظ ارتباطات سطح بالا با چین ادامه خواهد داد.

رقابت می تواند ماهیتی خوب و یا بد داشته باشد. اینکه فرهنگ های تاریخی متفاوت چین و آمریکا باعث تفاوت های طبیعی میان آنها در برداشتشان نسبت به معنای واژه «رقابت» شده، حقیقتی انکار ناپذیر است.

رقابت فاسد و تباهکارانه باعث تشدید تقابل بین چین و آمریکا می گردد؛ در ژوئن سال جاری میلادی (2021) بود که «آنتونی بلینکن» وزیر امور خارجه آمریکا در اولین سخنرانی خود در عرصه سیاست خارجی پس از روی کار آمدنش، به وضوح به تعریف چارچوب اصلی سیاست آمریکا در قبال چین پرداخت و تاکید کرد که این سیاست عبارت است از «رقابت زمانی که باید رقابت کنیم و همکاری وقتی که می توانیم همکاری داشته باشیم و تقابل زمانی که باید به مقابله بپردازیم.»

بدنبال این تعریف بلینکن از سیاست واشنگتن در قبال چین بود که مقامات ارشد دولت «جو بایدن» رئیس جمهور آمریکا مکررا و در موارد متعدد به تکرار این جملات بلینکن پرداختند.

قانون سه گانه «رقابت-همکاری-تقابل» به محتوای اصلی سیاست فعلی دولت بایدن در قبال چین تبدیل شده است؛ لفاظی های مقامات آمریکایی در ظاهر منطقی و ملایم به نظر می رسند و مقامات و محققان آمریکایی تاکید دارند که رقابت حالت ملایم حاکم در روابط بین مردم و کشورهاست. اما سؤال اینجاست که آیا واقعا اینطور است؟

در پاسخ باید گفت که قطعا اینطور نیست. آمریکا صرفا به اسم «رقابت» در حال سرکوب است. برای مثال رفتار آمریکا با شرکت هواوی چین را در نظر بگیرید! از بازداشت مدیر ارشد هواوی گرفته تا قطع عرضه تراشه ها و سپس اعمال فشار بر دیگر کشورها جهت عدم استفاده آنها از محصولات شرکت هواوی...! در کجای این پروسه رقابت به چشم می خورد؟ بدیهی است که آمریکا صرفا به دنبال از پای در آوردن این شرکت چینی بود و نه رقابت!

«جینا ریموندو» وزیر بازرگانی آمریکا اخیرا به صورت علنی عنوان کرده است که آمریکا نمی خواهد که چین قوانین را وضع نماید. ریموندو در این باره گفته است: «اگر ما واقعا بدنبال به تاخیر انداختن سرعت نوآوری و ابتکار چین هستیم، باید با اروپا همکاری کنیم تا مانع از آن شویم که چین به تکنولوژی های پیشرفته تر دست یابد و به این ترتیب نتواند در زمینه های کلیدی از جمله نیمه رساناها پیشرفت کند و جلو بزند.»

باید گفت که این نوع لفاظی مقامات آمریکایی علیه چین بار دیگر ثابت کرده است که اصطلاح «رقابت» در سیاست آمریکا در برابر پکن چیزی نیست جز اتخاذ رویکردی نامفهوم و مبهم در راستای مهار و سرکوب چین!

با این وجود، رسانه ها و سیاستمداران آمریکایی مدت های طولانی است که چین را به رقابت نابرابر و غیر عالادنه متهم می کنند؛ «کاترین تای» نماینده تجاری آمریکا اخیرا در یک سخنرانی پیرامون سیاست آمریکا در قبال چین مدعی شده است که سیاست ها و اقدامات غیر بازاری چین باعث ورشکستگی صنایع فولاد و فتوولتائیک آمریکا و بیکاری کارگران این کشور شده است. اما حقیقت این است که این اظهارات کاترین تای، صرفا بهانه جویی های آمریکا بعد از مواجه با افول در قدرت رقابتی اش مقابل چین است!

بزرگ ترین مشکل آمریکا چین نیست بلکه خودش است! صنعت مالی آمریکا در طول چند دهه گذشته به شیوه ای غیر عادی توسعه پیدا کرده است و اقتصاد این کشور مجازی شده و صنایع تولید در مقیاس وسیع از این کشور خارج شده اند که این روند باعث شده است تعداد بسیار زیادی از کارگران آمریکایی فرصت های شغلی خود را از دست بدهند.

در مقابل، موفقیت اقتصاد چین نه تنها حاصل اجرای سیاست اصطلاحات و  گشایش در این کشور بلکه حاصل عملکرد هوشمندانه کارآفرینان چینی و سختکوشی کارگران چینی بوده است و موفقیت شرکت های چینی را نمی توان از طریق فریب و تقلب محقق ساخت.

هواوی را بار دیگر در نظر بگیرید! هواوی، شرکتی خصوصی است که بر اساس قواعد بازاری به موفقیتی عظیم دست یافت و به تولید کننده پیشگام تجهیزات مخابراتی در جهان تبدیل شد. این در حالیست که مقامات آمریکایی که شاهد عقب ماندن «اریکسون» و «نوکیا» از هواوی هستند، موفقیت این شرکت چینی را با ربط دادن آن به نقض قواعد زیر سؤال می برند!

باید گفت که آمریکا همواره در مواجه با شرکت های خلاق چین و محصولات آنها از جمله هواوی، «دی جی آی» و «تیک تاک»، بی اعتمادی زیادی از خود نشان داده و مفهوم امنیت ملی آمریکا را در تمام بازه های زمانی بهانه سرکوب این شرکت ها کرده و هیچ محدودیتی در سرکوب شرکت های فناوری چین قائل نشده است.

وقتی آمریکا از چین می خواهد تا به قواعد بازاری پایبند باشد، باید ابتدا درباره رفتارها و سیاست های غیر بازاری خود واشنگتن توضیح بدهد!

چین امیوار است که شاهد یک همکاری برد-برد با آمریکا باشد اما در عین حال هیچ گاه از رقابت نترسیده است؛ نکته کلیدی اینجاست که این رقابت باید در مسیری سالم پیش برود. آنچه چین با آن مخالفت است قلدری و زورگویی آمریکاست.

رقابت به معنای زورگویی نیست بلکه زورگویی قانون جنگل است!

اصطلاح رقابت در نگاه آمریکا نه تنها با مخالفت قاطعانه چین بلکه با مخالفت بیشتر کشورهای جهان مواجه شده است.

همکاری بین چین و آمریکا به نفع این دو کشور و کل جهان است و تقابل بین این دو کشور نیز هم برای مردم آنها و هم کل دنیا فاجعه به بار خواهد آورد.

بعد از نشست زوریخ بود که آمریکا اعلام کرد که رقابت مسئولانه خود با چین را حفظ می کند. این امید می رود که آمریکا حقیقتا رویکردی مسئولانه و اقداماتی مشخص در راستای ارتقاء روابط بین چین و آمریکا پیش بگیرد نه اینکه برعکس حرفی که می زند، عمل کند و نهایتا به ترفندهای اختلال آفرین متوسل گردد.