جنگ 20 ساله افغانستان که آمریکا به تازگی به آن پایان بخشیده است، طولانی ترین جنگ آمریکا علیه کشور دیگر محسوب می شود. در شرایطی که آمریکا در حال حاضر از افغانستان خارج شده اما دغدغه ها درباره مخارج و هزینه های آمریکا در این جنگ به تازگی شروع شده و با وجود آنکه وزارت دارایی آمریکا هزینه های این کشور در افغانستان را یک تریلیون دلار برآورد کرده اما برآورد دانشگاه «براون» درباره این هزینه ها، مبلغی معادل 2.26 تریلیون دلار است.

آمار و داده های دانشگاه براون حاکی از آن است که آمریکا در طول 20 سال جنگ در افغانستان، روزانه 240 میلیون دلار هزینه کرده که این یک رقم نجومی به حساب می آید.

با نگاهی به نتیجه این جنگ 20 ساله، به بیهودگی آن پی می بریم؛ نتیجه این جنگ این بوده است که طالبان همچنان پابرجاست آن هم در شرایطی که آمریکا 20 سال زمان و مبلغی معادل 2.26 تریلیون دلار را از دست داده است.

شرایط امروز افغانستان نسبت به 20 سال گذشته تغییر کرده است. 100 هزار غیر نظامی در این کشور کشته و 10 ها میلیون نفر آواره شده اند و صنعت و اقتصاد افغانستان به طور کامل تخریب گشته و هیچ گونه تاسیسات زیربنایی خاصی در طول این 20 سال در این کشور ساخته نشده است. مردم افغانستان در فقر شدیدی به سر می برند به طوری که درصد جمعیت فقیر این کشور نسبت به سال 2011 میلادی به مراتب بیشتر و تا سال 2020 میلادی معادل 47.3 درصد برآورد شده و حتی بیشتر از آمار فقر 36 درصدی آفریقا گزارش شده است.

در اینجا این سؤال مطرح می شود که آیا واقعا سیاستمداران و تصمیم گیران آمریکایی از قدرت تفکر و خرد کمی برخوردارند که با وجود از بین بردن گروه های تروریستی، چند ماه بعد از آغاز جنگ و در شرایطی که می دانستند که ادامه جنگ بیهوده است اما باز هم سالیان سال به این جنگ ادامه دادند؟

در پاسخ به این سؤال بهتر است نگاهی بیندازیم به مجتمع های نظامی-صنعتی آمریکا!

مجتمع های نظامی-صنعتی آمریکا در واقع یک گروه عظیم دارای منافع مشترک در آمریکا و متشکل از ارتش، شرکت های تسلیحاتی (پیمانکاران تسلیحاتی) و برخی نمایندگان کنگره هستند. از میان شرکت های تسلیحاتی ویژه مشمول در این مجتمع ها می توان به شرکت های «لاکهید مارتین»، «ریتون»، «جنرال داینامیکس»، «بوئینگ» و «نورثروپ گرومن» اشاره کرد. این شرکت ها در طول 20 سال گذشته به دلیل جنگ در افغانستان سفارشاتی به ارزش کلی 2.02 تریلیون دلار دریافت کرده اند.

این شرکت ها که می توان گفت محور مجتمع های صنعتی-نظامی آمریکا محسوب می شوند، با استخدام مقامات ارشد حکومتی و لابی گری در کنگره، بر سیاست های دفاعی خارجی و ملی ایالات متحده تاثیرگذار هستند.

در چنین شرایطی کاملا بدیهی است که تنها در صورتیکه آمریکا در جنگ های بیشتری مشارکت داشته باشد، این شرکت ها نیز سفارشات بیشتری دریافت می کنند و طبیعتا این مجتمع های صنعتی-نظامی نیز به سود بیشتری خواهند رسید.

در واقع نیاز این مجتمع ها به کسب سود بیشتر، یکی از عوامل مهم ادامه دار شدن جنگ آمریکا در افغانستان به مدت 20 سال تلقی می گردد.

اینطور می توان نتیجه گرفت که افغانستان یکی از قربانیان مجتمع های نظامی-صنعتی آمریکاست و نه آخرین قربانی!

با وجود آنکه این مجتمع های نظامی-صنعتی، سیاست گذاری های خارجی و دفاعی آمریکا را وابسته به خود نگه می دارند اما احتمال وقوع جنگ و مرگ و میر و فقر و رنج در آینده همچنان به قوت خود باقیست.