در شرایطی که کل دنیا منتظرند تا ببینند آیا طالبان به تعهدات خود در برابر جامعه جهانی عمل می کند یا خیر، افغانستان با چالش فقر و قطحی مواجه شده است. این روند نشان می دهد که چالش های پیش روی افغانستان تحت کنترل طالبان تازه شروع شده است و طالبان باید به حل مجموعه ای از چالش ها در راستای بازسازی این کشور و احیای اقتصاد آن بپردازد.

در چنین شرایطی، طالبان به ابتکار «کمربند و جاده» علاقه نشان داد.

بر اساس گزارش رسانه های پاکستانی، «ذبیح الله مجاهد» سخنگوی طالبان اعلام کرده که بدنبال گسترش دامنه اجرای پروژه کریدور اقتصادی چین-پاکستان به افغانستان است.

«وانگ ون بین» سخنگوی وزارت امور خارجه چین در پاسخ به سؤالی که در این رابطه مطرح شد، تاکید کرد که چین متوجه شده که طالبان افغانستان به ادامه حمایت و مشارکت فعال در ساخت ابتکار کمربند و جاده امیدوار است؛ بر اساس اظهارات وانگ ون بین، چین امیدوار است که هر چه سریع تر انتقال قدرت در افغانستان بدون مشکل و هموار و آرام اجرایی شود و صلح و ثبات پایدار در این کشور حکمفرما گردد چرا که این روند پیش نیاز و اساس سرمایه گذاری شرکت ها در افغانستان است.

حقیقت این است که کمربند و جاده، ابتکاری است که مورد استقبال گسترده ای در دنیا قرار گرفته است. با این حال، این سؤال مطرح می شود که ابتکار کمربند و جاده چیست و چرا تمام کشورها و سازمان ها با وجود فرهنگ ها و ادیان و شرایط متمایز به اجرای این ابتکار تمایل نشان داده اند؟

7 سپتامبر سال 2013 میلادی بود که «شی جین پینگ» رهبر چین، ابتکار «کمربند اقتصادی جاده ابریشم» را ارائه کرد؛ در تاریخ 3 اکتبر همان سال نیز ابتکار «راه ابریشم دریایی قرن 21» توسط رهبر چین ارائه گشت؛ این دو ابتکار در مجموع به عنوان ابتکار «کمربند و جاده» معرفی شده اند.

بدنبال گذشت 8 سال از اجرای این ابتکار، مشخص شده که کمربند و جاده نماد سازندگی و توسعه و صلح است و این ویژگی ها را می توان در جریان اجرای مجموعه پروژه هایی از جمله بندر گوادر در کریدور اقتصادی چین-پاکستان، خط راه آهن نایروبی-مومباسا در کشور کنیا، خط لوله انتقال نفت و گاز چین-میانمار، بندر پیرائوس در یونان، راه آهن سریع السیر جاکارتا-باندونگ در اندونزی و پل پادما در بنگلادش به خوبی مشاهده کرد.

تمامی این پروژه ها فرصت های بسیار زیادی برای اشتغال زایی های محلی ایجاد کرده و سود اقتصادی پایداری را برای مردم محلی به ارمغان آورده و در عین حال فرصت های پیشرفت و توسعه فراوانی را نیز برای منطقه فراهم کرده اند. برای مثال، به گزارش وب سایت اطلاعاتی « Gwadar Pro» پاکستان، افغانستان اولین کشور محصور در خشکی واقع در آسیای میانه است که از بندر گوادر بهره مند شده است. در سال 2020، افغانستان اقدام به واردات 43000 تن کود شیمیایی از طریق بنادر کرد که این اقدام، نقش کمک کننده ای در مسیر توسعه کشاورزی این کشور داشت.

اگرچه ابتکار «کمربند و جاده» توسط چین مطرح شده اما اجرای آن همواره مبتنی بر اصل «مشورت، ساخت و بهره مندی مشترک» صورت گرفته است. این نوع روحیه در دنیای پر از هژمونی و سلطه جویی و یکجانبه گرایی امروز، ارزش قابل ملاحظه ای دارد و قابل تقدیر است!

در حقیقت، این نوع رویکرد چین در قبال دنیا مبتنی است بر طرز فکر این کشور مبنی بر اینکه تمامی کشورها، چه بزرگ و چه کوچک، با یکدیگر برابرند.

چین در عرصه دیپلماتیک، همواره با هژمونی و مداخله در امور دیگر کشورها مخالفت و بر تساوی همه کشورها چه بزرگ و چه کوچک تاکید کرده است؛ تاکید مسئولان چینی بر حل و فصل چالش های پیش روی بشریت با استناد به روش هایی از جمله میانجی‌گری های سیاسی، امدادرسانی های اقتصادی و تکمیل سازوکارهای اجتماعی و تبادلات فرهنگی است.

بدیهی است که آنچه در پس زمینه اجرای ابتکار «کمربند و جاده» نهفته، سازندگی، توسعه، صلح و برابری است و این همان چیزی است که با سیاست «سرنگونی و بمب» آمریکا تناقض دارد؛ آمریکا در طول دهه های گذشته بر اساس این نوع سیاست، اقدام به مداخله در امور کشورهایی مانند افغانستان، عراق، سوریه و لیبی به اسم دفاع از دموکراسی و آزادی بیان کرده و جنگ، قحطی و فقر و تلفات و بیماری از خود بر جای گذاشته است.

طبق آمار سایت رسمی وزارت بازرگانی چین، تا تاریخ 5 آگوست سال 2021 میلادی، 140 کشور و 32 سازمان بین المللی، 206 سند همکاری مربوط به اجرای ابتکار کمربند و جاده را با چین امضاء کرده اند.