واشنگتن با پیش گرفتن سیاست ابهام استراتژیک مقابل تایوان، صراحتا متعهد نشده است که در صورت حمله به این تنگه، به دفاع نظامی از جزیره تایوان کمک خواهد کرد یا خیر!

اگرچه استراتژی فعلی ابهام استراتژیک دولت آمریکا مکررا در محافل استراتژیک این کشور مورد بحث و سؤال قرار گرفته اما بعد از عادی سازی روابط دیپلماتیک بین واشنگتن و پکن در سال 1979 میلادی،‌ این استراتژی همچنان دست نخورده باقی مانده است.

از سال 2016 میلادی به بعد و بدنبال تشدید رقابت های استراتژیک بین آمریکا و چین، نیروهای ضد چین مستقر در آمریکا به همراه برخی محققان معروف از جمله «ریچاد ناتان هاس» رئیس اندیشکده شورای روابط خارجی آمریکا بحث درباره سیاست «وضوح استراتژیک» را آغاز کرده اند؛ به عبارت دیگر، این افراد به منظور مقابله با ظهور چین و به ویژه مهار اتحاد مجدد این کشور، بر این باورند که آنچه ضرورت دارد ارسال این سیگنال صریح و شفاف به پکن است که آمریکا مانع از اتحاد مجدد فرا تنگه ای چین خواهد شد و در صورتی که پکن ابزار غیر صلح آمیزی را برای حصول اتحاد مجدد چین به کار گیرد، به جزیره تایوان کمک نظامی خواهد کرد.

با این حال، دولت فعلی آمریکا پیشنهاد وضوح استراتژیک را نمی پذیرد؛ بر اساس گزارش ماه مه خبرگزاری «رویترز«، «کرت کمپل» هماهنگ کننده شورای امنیت ملی دولت آمریکا در امور هند-اقیانوسیه درخواست های مطرح شده مبنی بر اینکه واشنگتن بیانیه ای صریح در ارتباط با تمایلش جهت دفاع از تایوان در صورت حمله زمینی صادر کند را رد و تاکید کرده است که صدور این بیانیه صریح دارای جنبه های منفی مهمی است.

این بدین دلیل است که سیاست ابهام استراتژیک با منافع استراتژیکی آمریکا سازگاری به مراتب بیشتری دارد!

واشنگتن با عدم بیان مستقیم و صریح موضع خود در رابطه با حمایت و یا عدم حمایتش از تایوان در صورت حمله زمینی، درجه ای از انعطاف پذیری خاصی را برای خود قائل می شود به طوری که با پیش گرفتن این راهبرد از یک سو می تواند مانع از حمله سرزمین اصلی چین به تایوان گردد و از طرف دیگر فعالیت های مربوط به استقلال تایوان را محدود نماید.

این در حالیست که اگر واشنگتن سیاست شفافیت استراتژیک پیش بگیرد، احتمال دارد نیروهای حامی استقلال تایوان به انجام اقدامات دیوانه وار و خطرناک بپردازند و درگیری های نظامی فرا تنگه ای آغاز گردد و در این صورت، آمریکا با خطر جنگ با چین به عنوان دومین اقتصاد بزرگ دنیا و کشوری با قابلیت های هسته ای قدرتمند مواجه شود.

در واقع، سیاست های واشنگتن در قبال تایوان در حال حرکت به سوی یک جهت مشخص استراتژیکی است؛ دولت بایدن از زمان روی کار آمدنش، جهت نمایش بازدارندگی همه جانبه خود در برابر چین، هواپیمای نظامی خود را به تایوان اعزام کرده است؛ از طرف دیگر، کشتی های جنگی آمریکا چندین بار به سراسر تنگه تایوان فرستاده شده و مقامات ارشد آمریکایی نیز به تایوان سفر داشته اند و در این بین، آمریکا اصطلاحا تفاهم نامه ای در رابطه با تحقق ایجاد گروه کاری گارد ساحلی موسوم به « CGWG» را امضا کرده است.

از طرف دیگر در تاریخ 4 آگوست بود که وزارت خارجه آمریکا، کنگره این کشور را در جریان تائید فروش تسلیحات خود به تایوان قرار دارد که یک توافق بالقوه 750 میلیون دلاری شامل فروش 40 «هویتزر خودکششی» جدید مدل « M109» می شود.

باید در نظر داشت که اقدامات تحریک آمیز و بازدارنده آمریکا علیه چین موفقیت آمیز نبوده اند و برعکس، چنین اقداماتی پکن را بر آن داشته است که به تقویت هر چه بیشتر حضور نظامی خود در اطراف تنگه تایوان بپردازد.

به طور خلاصه اینطور به نظر می رسد که سیاست ابهام استراتژیک واشنگتن بیشترین قابلیت را در حفاظت از منافع آمریکا داشته باشد!

قابل توجه است که صرف از نظر سیاست ابهام استراتژیک و یا سیاست شفافیت استراتژیک، تلاش آمریکا برای مداخله در امور داخلی چین و مرتبط با مسئله تایوان در برابر عزم راسخ، اراده قوی و توانایی و قابلیت چین در دفاع قاطعانه از حاکمیت ملی، امنیت و منافع توسعه اش، محکوم به شکست است و با تشدید رقابت استراتژیک بین چین و آمریکا، این آمریکاست که در صورت قمار بر سر تایوان ضرر سنگینی پرداخت خواهد کرد.