«آنگلا مرکل» صدر اعظم آلمان به دعوت «جو بایدن»، قرار است امروز پنج شنبه برابر با 15 جولای/24 تیرماه با رئیس جمهور آمریکا در کاخ سفید دیدار و گفتگو داشته باشد.

در حالیکه از طرف دیگر، از سفر اروپایی بایدن و «آنتونی بلینکن» وزیر امور خارجه آمریکا مدت زمانی زیادی نگذشته است، این گونه تعاملات نشان می دهد که واشنگتن درصدد ایجاد یک جبهه واحد با اروپا و سایر دموکراسی های هم فکر واشنگتن جهت تدوین قوانین جهانی و مقابله با چین است.

از زمان خروج انگلیس از اتحادیه اروپا از طریق توافق برگزیت، آلمان به عنوان هدف اصلی واشنگتن در اتحادیه اروپا جهت جلب حمایت برلین برای آمریکا تبدیل شده و واشنگتن با دعوت از مرکل برای سفر به آمریکا بدنبال برقراری روابط نزدیک با برلین است؛ هدف اصلی آمریکا این است که آلمان را به سمت خود بکشاند تا بتواند مطابق با آنچه آرزویش است، اروپا را جهت حفظ نظم و مقابله با آنچه چالش چین می نامد، با خود متحد سازد.

این در حالیست که شانس کمی وجود دارد که سفر مرکل به آمریکا بتواند انتظارات دلخواه واشنگتن را برآورده کند.

سؤال کلیدی اینجاست: آمریکا تا چه اندازه تمایل دارد بر سر موضوعات مورد اختلاف بین آمریکا و آلمان مصالحه کند؟

حقیقت این است که اگر آمریکا حقیقتا بدنبال این است که حسن نیت خود را به آلمان و سایر کشورهای اروپایی نشان دهد، باید چیزهای بیشتری برای ارائه داشته باشد.

اروپا در حال حاضر بر این باور است که سفرهای اخیر بایدن و بلینکن صرفا با هدف تامین منافع خود آمریکا صورت گرفته است و آمریکا در زمینه پرداختن به منافع اروپایی ها همچنان مردد است.

یکی از اختلافات اصلی بین آمریکا و آلمان به پروژه «نورد استریم 2» مربوط می شود؛ اگرچه آمریکا در ماه مه سال جاری میلادی اعلام کرد که از تحریم طرف های اصلی دخیل در پروسه ساخت خط لوله گازی نورد استریم 2 از روسیه به آلمان چشم پوشی می کند اما همچنان نگرشی سرسختانه در قبال این پروژه دارد و «جن ساکی» سخنگوی کاخ سفید نیز اخیرا تاکید کرده است که بایدن همچنان این پروژه را یک توافق نامطلوب و بد می داند.

اعلامیه واشنگن مبنی بر چشم پوشی از تحریم های فوق قبل از سفر اروپایی بایدن منتشر شد و هدف از آن نیز همراه کردن آلمان و روسیه با واشنگتن بود اما اظهار نظرات سختگیرانه بعدی در ارتباط با این پروژه نشان داد که واشنگتن همچنان نورد استریم 2 را یک پروژه نامطلوب برای آلمان می داند و این پروژه در حقیقت به یک تراشه چانه زنی برای واشنگتن علیه آلمان تبدیل شده است به طوری که آمریکا هر زمان که می خواهد دست روی این پروژه می گذارد و این یک دردسر برای آلمان محسوب می شود.

بدیهی است که آمریکا بدنبال ایجاد همبستگی با متحدان اروپایی خود علیه چین است؛ از زمان روی کار آمدن بایدن در کاخ سفید، رئیس جمهور جدید آمریکا درصدد همکاری با اروپا بوده است. برخی اروپایی ها نیز در این بین تمایل کم و بیشی از خود نسبت به واشنگتن نشان داده اند؛ برای مثال، در جریان برگزاری چندین نشست با حضور بایدن در جریان سفر اروپایی خود، بیانیه های سختگیرانه ای علیه چین صادر شد اما این بیانیه ها به آن اندازه که واشنگتن انتظار داشت، تند و خشن نبودند.

با توجه به اظهارات مطرح شده از سوی «امانوئل مکرون» رئیس جمهور فرانسه و مرکل در حاشیه برگزاری این نشست ها، می توان به وجود تفاوت ها و اختلافات بین آمریکا و اروپا در قبال چین پی برد؛ بنابراین، اتحادیه اروپا به طور کامل به ارابه ضد چین آمریکا نخواهد پیوست.

در ارتباط با سفر مرکل به آمریکا نیز باید گفت که صدر اعظم آلمان یک راهبرد نسبتا عملگرایانه و واقع بینانه را نسبت به چین در طول تصدی 16 ساله خود اتحاذ کرده است و با این اوصاف، قطعا مرکل میراث عملکرد سیاسی خود در قبال چین را همزمان با به پایان رسیدن دوره تصدی اش به خاطر آمریکا خراب نخواهد کرد.

مرکل یک سیاستمدار باتجربه است و قطعا به سیاست فعلی خود در قبال چین پایبند باقی خواهد ماند؛ سیاست آلمان در قبال چین، تاکید بر همکاری و رقابت همزمان است.

منصفانه است که بگوییم اعتماد آلمان و اروپا به آمریکا رو به افول است و این روند با نمایش ژست های حسن نیت بایدن به سوی اتحادیه اروپا درست شدنی نیست؛ برخی آلمانی ها تصور می کنند که روی کار آمدن بایدن در کاخ سفید به معنای به وجود آمدن فرصتی مطلوب برای آلمان و اروپاست تا نسبت به همکاری با آمریکا عملگرایانه تر رفتار کنند اما این در حالیست که عده ای دیگر نیز نگرانند که مبادا ترامپیسم (ایدئولوژی های سیاسی، احساسات اجتماعی، شیوه حکومتی و جنبش سیاسی و مجموعه مکانیسم های کسب و حفظ قدرت مرتبط با دونالد ترامپ و پایگاه سیاسی او) چهار سال بعد دوباره روی کار بیاید و آلمان دیگر نتواند از ارابه ضد چینی آمریکا خلاص شود.

به احتمال بسیار زیاد بعد از کناره گیری مرکل، «آرمین لاشت» رهبر اتحادیه دموکراتیک مسیحی صدر اعظم بعدی آلمان خواهد شد در حالیکه وی نیز تا حد بسیار زیادی سیاست مرکل در قبال چین را ادامه خواهد داد؛‌ لاشت چین را یک رقیب و در عین حال یک شریک و همکار برای آلمان توصیف کرده است.

به احتمال بسیار زیاد، لاشت نیز این حقیقت را انکار نخواهد کرد که همکاری با چین در جهت حل و فصل بسیاری از معضلات موجود، امری ضروری است.

حقیقت این است که آلمان و اروپا به طور کامل به سمت آمریکا کشیده نخواهند شد. اروپا منافع خاص خودش را دارد؛ منافعی که با منافع آمریکا متفاوت است.

واشنگتن بدنبال حفظ هژمونی و سلطه جویی خود است و نمی تواند به چین اجازه بدهد که از آمریکا سبقت بگیرد اما اروپایی ها قدرت و یا هوشیاری لازم برای تبدیل شدن به یک قدرت هژمونیک را ندارند و می دانند که منافع واقعی آنها در همکاری با چین نهفته است.

اروپا تنها زمانی که منافع مشترک وجود داشته باشد بدنبال نزدیک شدن با آمریکاست در حالیکه در شرایطی غیر از وجود منافع مشترک، از همکاری با چین به خاطر آمریکا صرف نظر نخواهد کرد.