وب سایت  «راشا تودی»  در تاریخ 8 جولای برابر با 17 تیرماه مقاله ای به قلم متریجه باکار تحلیلگر معروف هندی  منتشر کرد با این عنوان: «دیپلماسی واکسن چین به ما اجازه می دهد تا شاهد یک جهان چند قطبی باشیم. جهان بدون قلدری آمریکا چطور به نظر می رسد؟»

در این مقاله آمده است که در حالیکه کشورهای ثروتمند غربی مشغول احتکار واکسن های کرونا و ممانعت از به اشتراک گذاری این واکسن ها با کشورهای در حال توسعه هستند، پکن و هند (به میزان کمتری) به کشورهای فقیر کمک کرده اند تا نفوذ خودشان را افزایش دهند.

به طوری کلی دو راه جهت افزایش نفوذ بین المللی وجود دارد؛ راه اول همان رویکرد غربی هاست که از طریق خشونت، امپریالیسم و بکارگیری قدرت سخت جهت ایجاد مستعمرات، تخریب فرهنگ محلی، استخراج ثروت، قاچاق مواد مخدر، استفاده از دیپلماسی اجباری، زورگویی دیپلماتیک، قلدری اقتصادی، تحریم و به راه انداختن جنگ و یا بمباران صورت می گیرد.

راه دیگر عکس راه اول است به طوری که به جای تحت فشار قرار دادن سایر کشورها و مردم آن، این راه از جذابیت ایده ها و ارزش ها استفاده می کند و به نیازمندان کمک می رساند؛ عمل همواره بهتر از حرف است. این همان قدرت نرم است و هند و چین هزاران سال است که این رویکرد را پیش گرفته اند.

با این حال، هند در میان کشورهای همسایه از اعتبار چندان خوبی برخوردار نیست که این نیز دلایل خودش را دارد به خصوص با توجه به اختلافات مرزی موجود؛ از طرف دیگر، هند هیچ ثروت مادی برای به اشتراک گذاری با کشورهای همسایه ندارد. هند برخلاف چین بودجه قوی و یا تخصص کافی برای سرمایه گذاری های عظیم زیرساختی ندارد.

تعجبی ندارد که مقامات هندی و محققان این کشور مشتاق صحبت درباره ارتباطات تمدن ها و پیوندهای فرهنگی هستند چرا که اگر پیوندهای فرهنگی بتواند خلاء های موجود را پر کند، در این صورت کشورهای همسایه هند، ثروتمندترین کشورهای جهان خواهند بود.

هنگام وقوع اپیدمی ویروس کرونا، هند به عنوان بزرگ ترین تولید کننده واکسن جهان به شیوه ای هوشمندانه مزایای خود را به کار گرفت اما به طور غیر منتظره تحت تاثیر موج دوم اپیدمی کرونا قرار گرفت و بعد از آن بود که دهلی نو صادرات واکسن کرونا را متوقف و تامین تعدادی بسیار زیادی از سفارشات واکسن را به تاریخی بعد موکول کرد. نتیجه اینکه بسیاری از کشورهای دنیا بیشتر به سمت واردات واکسن از چین روی آوردند.

همزمان با عقب نشینی هند، چین در حال سرعت بخشیدن به روند حرکت خود است؛ دیپلماسی واکسن، روابط چین با کشورهای همسایه که در عین حال شرکای کلیدی پکن در اجرای ابتکار کمربند و جاده محسوب می شوند را تقویت کرده است.

پکن به یک تامین کننده واکسن نجات بخش کرونا و سایر تجهیزات پزشکی در بیشتر بخش های جهان و به خصوص در کشورهای کم درآمد تبدیل شده است و برعکس، کشورهای ثروتمند غربی در حال احتکار واکسن کرونا هستند و با رویکردی خودخواهانه، از به اشتراک گذاری واکسن های کرونا با کشورهای در حال توسعه ممانعت می کنند آن هم در شرایطی که خودشان به اندازه کافی واکسن کرونا در اختیار دارند.

آنچه اهمیت دارد آمار است و نه تبلیغات غربی ها!

از 3.29 میلیارد دوز واکسن کرونای تزریق شده در سراسر جهان، 1.3 میلیارد دوز در چین تزریق شده و 480 میلیون دوز واکسن چینی نیز در تقریبا 100 کشور دنیا مورد استقاده قرار گرفته است و یا در صف انتظار جهت استفاده در پروسه واکسیناسیون ضد کرونایی قرار دارند.

بیشتر کشورهای منطقه که بسیاری از آنها منتظر تحویل واکسن های کرونا از سوی هند هستند، شرایط حاکم در دهلی نو را به خوبی درک می کنند اما در عین حال مجبورند به تامین واکسن های مورد نیاز خود از سایر مناطق بپردازند و اینجاست که چین، تنها کشوری دیده می شود که قابلیت تامین واکسن کرونای این کشورها و در عین حال تمایل به کمک به این کشورها را دارد.

چین در حال حاضر ابتکار کمک به کشورهای آسیای جنوبی جهت مقابله با اپیدمی کرونا را پیش گرفته است؛ تجهیزات و کمک های چین جهانی چند قطبی را در ذهن تداعی می سازد؛ جهانی فارغ از زورگویی های خفقان آور و اتهام زنی های مکرر آمریکا.