نبرد جهانی علیه اپیدمی بیماری کووید-19 همچنان ادامه دارد اما در این بین، شکست مفتضاحه و فاحش آمریکا با ادعای نشت آزمایشگاهی ویروس کرونا از ووهان چین بار دیگر به عنوان ترفندهای بیمارگونه بایدن و آمریکای دو حزبی نمایان شده است.

سؤال اینجاست که چرا سیاستمداران و رسانه های آمریکایی تا این اندازه توطئه گر هستند و چه عواملی در تقابل شدید بین چین و آمریکا در زمینه مدیریت پاندمی کرونا نقش داشته اند؟

روزنامه «گلوبال تایمز» در این زمینه به گفتگو با «کنث هاموند» (Kenneth Hammond) پرفسور تاریخ جهان و آسیای شرقی در دانشگاه ایالتی نیومکزیکو پرداخته است؛ هاموند که با سازمان «پیوت توو پیس» (Pivot to Peace»: چرخش به سمت صلح) با ماموریت تقابل علیه سخنان و اقدامات تهاجمی سیاستمداران و رسانه های آمریکایی همکاری دارد، دیدگاه های خود درباره روابط فعلی حاکم بین چین و آمریکا و مفهوم جامعه ای با آینده مشترک برای بشریت را در این مصاحبه بیان کرده است که در ادامه ارائه می گردد.

خبرنگار گلوبال تایمز: تئوری نشت آزمایشگاهی ویروس کرونا به عنوان یک تئوری توطئه آمیز از سوی رسانه های جریان اصلی آمریکا در نظر گرفته شده است که بدون ارائه هیچ گونه مدرک جدیدی، ادعا می کنند که دلیل همه گیری کرونا نشت آزمایشگاهی ویروس است. چرا؟

هاموند: دولت جدید بایدن به وضوح تصمیم گرفته است تا به سیاست ها و مواضع خصمانه در قبال چین که ویژگی دولت ترامپ بود، ادامه دهد. این روند (موضع ضد چینی آمریکا) در واقع در سال 2011 میلادی و در پی آنچه دولت اوباما سیاست چرخش به سمت آسیا نامید و اقدام به تغییر مواضع سیاست های دفاعی آمریکا و راهبردهای استراتژیک واشنگتن در مسیر مهار چین کرد، آغاز شد. وقتی دولت بایدن روی کار آمد تا اندازه ای این امید وجود داشت که دولت او از سیاست های تقابلی دوری کند اما واضح است که این چیزی نیست که در حال اتفاق است.

هاموند گفت یک حقیقت اصلی وجود دارد که مردم باید به آن توجه کنند و آن این است که چین با جمعیت 1 میلیارد و چهارصد میلیون نفری اش کمتر از 5 هزار تلفات داشته است و در عرض 72 روز ویروس کرونا را کنترل و مهار کرد در حالیکه آمریکایی که جمعیتی به مراتب کمتر از چین دارد، تلفاتی 600 هزار نفری را ثبت کرده و اپیدمی کرونا تقریبا یک سال و نیم است که در این کشور جریان دارد.

«کنث هاموند» در توضیح علت این تفاوت فاحش بین عملکرد چین و آمریکا و علت عدم تحمل واشنگتن نسبت به مدیریت کارآمد شیوع کرونا توسط چین گفت آنچه بدیهی است، این است که سران سیاسی و رسانه آمریکا نمی خواهند به سؤال درباره علت تفاوت فاحش بین واکنش ضد کرونایی چین و این کشور پاسخ دهند و به جای آن، به بدنبال جواب سؤال منشاء ویروس کرونا هستند تا از این طریق، توجه ها را از مسئولیتی که در قبال این میزان مرگ و میر بر عهده دارند، منحرف سازند و این استراتژی اصلی آنها محسوب می شود.

خبرنگار روزنامه گلوبال تایمز در ادامه گفت که عده ای ناکامی مدیریت پاندمی کرونا توسط آمریکا را به نقص های سیستماتیک این کشور نسبت می دهند و می گویند که دموکراسی معمولا دیگر در آمریکا کارایی ندارد. این خبرنگار در ادامه تحلیل هاموند را جویا شد.

این محقق آمریکایی در پاسخ گفت: دقیقا درست است. من فکر میکنم که تضاد بین تجربه ای که چین داشته و در حال کسب آن است و تجربه ای که ما اینجا در آمریکا و در بیشتر کشورهای غربی و به ویژه در اروپا نیز داشته ایم، بر اساس تفاوت های اساسی در سیستم های اجتماعی و سیاسی و اقتصادی این دو جامعه است. چین سیستمی دارد که سلامت همگانی در آن به عنوان یک اولویت و حقوق بشر در نظر گرفته می شود اما بهداشت، طب، علوم پزشکی، فناوری های پزشکی در آمریکا و به طور کلی در غرب در حکم کالا و وسایلی هستند که در بازار خرید و فروش می شوند و هدف از این کار، کسب سود برای مشاغل است.

«ما سیستمی از مراقبت های بهداشتی داریم که برای تامین نیازهای مردم طراحی نشده است بلکه هدف از طراحی آن کسب درآمد برای شرکت ها، مشاغل، بیمارستان ها، شرکت های دارویی و شرکت های بیمه ای است و این سیستم آمادگی بسیج تمامی واکنش های اجتماعی مورد نیاز برای تلاش جهت مهار و کنترل ویروس کرونا به شیوه ای که چین انجام داد را ندارد».

«بنابراین، تضاد بین سیستم ها آشکار است و به همین دلیل است که سران آمریکا و غرب نمی خواهند درباره این تفاوت ها و موفقیت چین حرفی بزنند و صرفا بدنبال این هستند که روی چیزی متمرکز شوند که به کمک آن بتوانند چین را مقصر نشان دهند».

«من مطمئن نیستم که آیا باید دموکراسی را مقصر دانست یا خیر. من قلبا فکر میکنم که مقصر سیستم اقتصادی است. در حال حاضر آنچه ما به عنوان یک سیستم سیاسی داریم را دوست داریم دموکراسی بنامیم اما این همان دموکراسی است که با موارد مشابهی از جمله پول، شرکت ها و افراد ثروتمندی که بر انتخابات تسلط دارند، اداره می شود. ما یک دموکراسی خالص و واقعی نداریم».

خبرنگار گلوبال تایمز در ادامه این مصاحبه از هاموند پیرامون درک و برداشت وی از پیشنهاد چین در ارتباط با ساخت جامعه ای با آینده مشترک برای بشریت و تفاوت فلسفه های سیاسی پشت پرده این پیشنهاد چین با شعار «اول آمریکا»ی واشنگتن سؤال کرد.

این پرفسور تاریخ جهان و آسیای شرقی در دانشگاه ایالتی نیومکزیکو در پاسخ به این سؤال گفت که متاسفانه افرادی که قدرت را در آمریکا در دست دارند و نخبگان سیاسی و اقتصادی و رسانه های این کشور، پیامی غیر از همکاری با یکدیگر در راستای ارتقاء امور برای همه کشورهای جهان را ارسال می کنند و دیدگاه آنها این است که ظهور چین طبق باور آنها، برای آمریکا مطلوب نیست و اگر چین مرفه تر شود و نقش بزرگ تری در جهان ایفا کند، در این صورت معنایش این است که آمریکا از رفاه و رهبری به مراتب کمتری برخوردار خواهد شد اما باید گفت که این حاصل یک طرز تفکری است که ذهنیت جمع صفر نامیده می شود و یک روش بسیار اشتباه است.

«آمریکا مدت های طولانی قدرت غالب جهان بوده است و برخی افراد و نه اکثر آنها در آمریکا بسیار احساس امنیت پیدا کرده اند و بنابراین نگران از دست دادن قدرت و تسلط این کشور هستند و می خواهند نه فقط در آمریکا بلکه در کل جهان به اداره امور بپردازند. این افراد مضطربند و به همین دلیل است که رویکردی بسیار خصمانه و تهاجمی علیه چین دارند و حقیقتا دنبال این هستند که پیشرفت هایی که در چین در حال وقوع است را مهار کنند. اما طرح ایده آینده مشترک توسط چین و ایجاد نوعی جامعه سیاره ای، از دیدگاه من روند طبیعی تاریخ خواهد بود.»

«وقتی ما به قرن های طولانی تاریخ مدرن نگاه می کنیم، می بینیم که بهتر است جهان به شکل جامعه ای از مراکز مختلف باشد. این ایده که صرفا یک مرکز وجود دارد و ما بدنبال این باشیم که همه چیز را حفظ کنیم و آن را کنترل کنیم، ایده خوبی نیست و هیچ گاه ایده خوبی نبوده است.»

هاموند در پایان این مصاحبه تاکید کرد: «چین از نفوذ به مراتب بیشتری برخوردار است و این بدین معنا نیست که آمریکا نمی تواند به مسیر خود ادامه دهد. اروپا همزمان با رشد اتحادیه اروپا نقش به مراتب بزرگ تری ایفا خواهد کرد. شخص من و همینطور افراد سیاسی که با آنها همکاری دارم، تمایل داریم که شاهد پیشرفت جهانی به مراتب بهتر باشیم. چرا باید سعی کنیم به گذشته آویزان شویم؟ چرا بدنبال این نباشیم که راهی پیدا کنیم که از طریق آن مردم چین و مردم آمریکا و مردم اروپا و مردمی که در آفریقا، هند و آمریکای لاتین هستند، همگی از توسعه آینده سود ببرند؟»