چین توانست روز گذشته (پنج شنبه 29 آوریل/9 اردیبهشت ماه) ماژول مرکزی ایستگاه فضایی خود را به سمت مدار برنامه ریزی شده پرتاب و با این ماموریت موفقیت آمیز خود آغاز به کار کامل مونتاژ مداری و ساخت ایستگاه فضایی خود را اعلام کند.

چنین دستاوردی در صنعت هوافضا، به سختی برای چینی ها حاصل شده است چرا که این کشور پیش از این از حضور در باشگاه ایستگاه فضایی بین المللی که تحت سلطه آمریکاست، محروم شده بود و از طرف دیگر، سیاستمداران غربی که نگاه خوشبینانه ای به پیشرفت چین ندارند و فضا را اصلی ترین میدان جنگ برای نبردهای آتی و رقابت های تسلیحاتی می دانند، احتیاط های سختگیرانه ای علیه چین در زمینه تکنولوژی های فضایی به کار بسته اند.

اما آنچه بر همگان عیان شده،‌ این است که هوافضای چین در مواجه با این مانع تراشی های غربی ها، با نوآوری های مستقل مانند اکتشافات ماه، راه اندازی سامانه ناوبری «بی دو» (Beidou) و همچنین پرتاب موفقیت آمیز مجموعه ای از موشک های حامل «لانگ مارچ»، به دستاوردهای چشمگیری دست پیدا کرده است.

اکنون چین یک گام مهم دیگر در زمینه ساخت یک ایستگاه فضایی دائمی برداشته است؛ از آنجایی که ایستگاه فضایی بین المللی که دهه هاست در مدار قرار گرفته است، احتمالا بین سال های 2024 تا 2028 میلادی از مدار خارج خواهد شد، با این اوصاف، ایستگاه فضایی چین احتمالا در آن زمان تنها ایستگاه فضایی سرنشین دار در فضا تلقی خواهد شد.

برخلاف برخی از کشورهای غربی که محافل کوچک و بسته ای در فضا دارند، این اولین بار در تاریخ است که چنین پروژه ای یعنی ایستگاه فضایی چین به روی تمامی کشورهای عضو سازمان ملل و همچنین دولت ها و سازمان های بین المللی و نهادهای خصوصی و مؤسسات تحقیقاتی گشوده شده است.

همکاری ایستگاه فضایی چین به معنای تامین نیازهای کشورهای در حال توسعه ای است که فاقد تکنولوژی و بودجه لازم هستند؛ ایستگاه فضایی چین این کشورهای در حال توسعه را با فرصت هایی برای ورود به فضا و انجام آزمایشات مختلف کاربردی تامین خواهد کرد.

درحالیکه «پیمان فضای بیرونی» مصوب سال 1967 میلادی رسما اعلام کرد که اکتشافات و استفاده از فضای بیرونی هدف مشترک تمام بشریت است و باید به نفع کل بشریت پیش رود، با این اوصاف، آغوش باز چین به روی همکاری با جهان در ایستگاه فضایی خود نیز به معنای عمل صریح این کشور به ماهیت این پیمان بین المللی و مفهوم ساخت جامعه ای با آینده ای مشترک برای بشریت است و به این ترتیب، جهان در آینده یک سکوی جدید و گشوده و پر جنب و جوش در حوزه همکاری های بین المللی فضایی در اختیار خواهد داشت که این سکو حقیقتا به منزله خانه مشترک کل بشریت در فضا خواهد بود.