چندی پیش، سازمان «دیده بان حقوق بشر» گزارش «حقوق بشر جهانی 2021» را در 761 صفحه منتشر و بار دیگر شایعات کهنه و اتهامات بی اساس و مطلوب غربی ها درباره «هنگ کنگ» و «شین جیانگ» را تکرار کرد. اخیرا این سازمان همچنین گزارش دیگری را به طور خاص برای سیاهنمایی علیه چین در خصوص مسئله شین جیانگ منتشر کرده بود. موضوعات مرتبط به شین جیانگ به یک ابزار مهم دیده بان حقوق بشر برای هماهنگی  با برخی از کشورها در اتهام زنی به چین تبدیل شده است.

این گزارش که به 100 کشور از جمله ایران هم پرداخته مدعی شده بود همزمان با شیوع بیماری کرونا در ایران مقامات قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی ده‌ها مدافع حقوق بشر و زندانی سیاسی را در زندان‌ها نگاه داشته و از دادن مرخصی به آنها خودداری کرده‌اند. این در حالی است که گروه کثیری از مجرمان به خاطر مصون ماندن از این بیماری به خانه‌های خود فرستاده شده و در مرخصی به سر می‌بردند.

«دیده بان حقوق بشر» که مقر آن در نیویورک قرار دارد، در زمان جنگ سرد (1978) تاسیس شد. این سازمان اگرچه عنوان حقوق بشر را یدک می کشد، اما در چند دهه گذشته، از منبع بودجه گرفته تا روش های جمع آوری اطلاعات و گزارش‌دهی، همواره یک تعصب ایدئولوژیک شدید همراه آن بوده که باعث شده شعارهای اصلی آن یعنی «عدالت» و «استقلال» به یک جوک خنده دار تبدیل شود.

مانند بسیاری از سازمان های ضد چین، دروغ سازی و شایعه پراکنی زیر پرچم «حقوق بشر» به رویکرد اصلی دیده بان حقوق بشر تبدیل شده است است. "دیده بان حقوق بشر" در 13 ژانویه (24 دی) گزارش جهانی حقوق بشر 2021  را منتشر نمود، و در فصل هایی طولانی، شایعات مربوط به شین جیانگ مانند نظارت گسترده، کار اجباری و نسل کشی را که رسانه های غربی تهیه کرده اند، تکرار کرد؛ موضوعاتی که بارها توسط تحقیقات میدانی رسانه های چینی به عنوان شایعه تکذیب شده است. ذکر این نکته پس از شایعه پراکنی علیه پکن جالب است که «کنت راث» مدیر اجرایی سازمان دیده بان حقوق بشر و «سوفی ریچاردسون» مدیر بخش چین این سازمان، روابط نزدیکی با سازمان جدایی طلب موسوم به «کنگره جهانی اویغور» دارند.

اما دیده بان حقوق بشر فقط درباره شین جیانگ به اصطلاح گزارش منتشر نکرده بلکه از مدت ها قبل درباره مسائل مربوط به هنگ کنگ نیز جوسازی کرده است. این سازمان مستقر در نیویورک در آشوب های هنگ کنگ در سال 2019 نقشی فوق العاده ننگین داشت. به دنبال این نقش منفی دولت چین آقای راث را از ورود به هنگ کنگ منع کرد.

در آن زمان مردم اغلب می توانستند گزارشگران جعلی را با جلیقه های «دیده بان حقوق بشر» مشاهده کنند که لنز دوربین های خود را فقط روی پلیس هنگ کنگ قانون متمرکز می کردند و برای ضرب و شتم، غارت و آتش افروزی آشوبگران و حتی  به آنان در فرار کمک می کردند.

همزمان با انتشار گزارش جهانی سالانه دیده بان حقوق بشر، یک آژانس ارزیابی معروف با نام «ناظران غیردولتی» (NGO Monitor) از دیده بان حقوق بشر به دلیل انتشار گزارشی غیردقیق شدیدا انتقاد کرد و اعتبار محتوای آن را زیر سوال برد.

بر اساس اعلام این آژانس نظارتی، دیده بان حقوق بشر اغلب از شاهدان ناشناس برای تهیه گزارش استفاده می کند و مصاحبه ها به صورت چهره به چهره و از نزدیک انجام نمی شود بنا بر این  محتوای آن قابل تایید نیست. به عنوان مثال، آقای راث یک آمریکایی اهل ایالت جورجیا را به عنوان یک وبلاگ نویس سوری که به دست افراد مسلح ربوده شده بود، معرفی کرد.

«دیده بان حقوق بشر» مدعی شده بودجه مستقیم یا غیرمستقیم از دولت دریافت نمی کند و در ادامه اینگونه ادعا کرده که کمک های خصوصی را که ممکن است بر عینیت و استقلال آن تأثیر بگذارد، نمی پذیرد. اما در واقع این یک شعار فریبنده بیش نیست. براساس اطلاعات منتشر شده توسط آژانس «ناظران غیردولتی»، دولت هلند یکی از کمک کنندگان اصلی به دیده بان حقوق بشر است. شواهد مختلف حاکی از آن است که ردپای حامیان مالی دیده بان حقوق بشر سالهاست در بسیاری از نقاط آشفته در سراسر جهان دیده می شود. به عنوان مثال، «جرج سوروس» میلیاردر مشهور آمریکایی و حامی انقلاب های رنگی، سال 2010 اعلام کرد که ظرف 10 سال آینده  «بنیاد جامعه باز» به ریاست وی 100 میلیون دلار را  به دیده بان حقوق بشر کمک خواهد کرد؛ این  بزرگترین کمک مالی به دیده بان حقوق بشر است.

دیده بان حقوق بشر ادعا می کند که اعضای آن از "«متخصصان بین المللی حقوق بشر» تشکیل شده اند. با این حال، تصمیم گیرندگان واقعی این سازمان از شعارهای آن بسیار دور هستند. بیشتر کارمندان دیده بان حقوق بشر از ایالات متحده هستند و مقامات عالی رتبه این سازمان با نخبگان سیاست خارجی آمریکا و برخی گروه های خاص روابط نزدیک دارند.

   چندی قبل شماری از دست‌اندرکاران امور حقوق بشر به دلیل نارضایتی از عملکرد این نهاد به اصطلاح حقوق بشری به عنوان ابزار سازمان جاسوسی آمریا (سیا) برای طعنه زدن به مدیران آن موش های بادکنکی بزرگی را در ورودی مقر دیده بان حقوق بشر قرار دادند.

پروفسور«شن یی» از دانشگاه «فودان» چین در مصاحبه ای با روزنامه «گلوبال تایمز» سه مشکل بزرگ را برای دیده بان حقوق بشر و سازمان های همانند آن برشمرد: اول حقوق بشری که «دیده بان حقوق بشر» به دنبال آن است ابزاری در خدمت سیاست خارجی و راهبرد ایالات متحده است. دوم فهم آنها از حقوق بشر اشتباه است و بر این باورند که کشورها باید سیستم سیاسی آمریکا را بدون قید و شرط سرلوحه خود قرار دهند. سوم اینکه این سازمان میراث جنگ سرد است. به خوبی شاهد هستیم که مفاهیم حقوق بشری که از آن دم می زند در عمل تهی و ورشکسته اند.

سازمان دیده بان حقوق بشر در حالی پرچم بی طرفی و عینیت را در دست گرفته که سعی دارد عینک سیاسی به چشم مخاطبان بگذارد و دروغ های مختلف بسازد تا به هر قیمتی چین را متهم کند.

آشکارا پیداست سازمان به اصطلاح دیده بان حقوق بشر چیزی جز یک ابزار مداخله چند کشور اندک در امور داخلی سایر کشورها نیست؛ سازمانی که به نام حقوق بشر به سیاسی کاری موضوعات حقوق بشری می پردازد بنا بر این طبیعی با گزارش های جعلی و پر از تعصب هرگز نخواهد توانست از آزمون حقیقت و واقعیت سربلند بیرون آید.

(نویسنده : لوئو لایی ان)