«شی جین پینگ» رئیس جمهور چین در یک سخنرانی گفته بود: چه خوب است همه رودخانه‌ها به هم بپیوندند و قدرت مدارا چه عالی است. بگذاریم تمدن‌های مختلف با هم ادغام شوند و با تاثیرگذاری متقابل رو به جلو پیشرفت کنند.

چه خوب است همه رودخانه‌ها به هم بپیوندند و قدرت مدارا چه عالی است» یعنی: دریا می‌تواند از صدها رود تشکیل شده باشد چرا که دریا چنین ظرفیت بزرگی دارد و در واقع بزرگترین گنجایش و ظرفیت را داراست. مردم نیز باید ذهن (ظرفیت) بزرگی داشته باشند تا عالی و بی نقص شوند.

اشاره به رودخانه‌ها به مثابه مردم و در واقع تشبیهی برای حکمرانی یک کشور است به ویژه در تعاملات بین‌المللی. «ژو این لای» در سال 1955 سیاست دیپلماتیک «تعامل در عین داشتن اختلافات» را در کنفرانس «آسیا-آفریقا» در باندونگ مطرح کرد.

«تعامل با تکیه بر وجوه مشترک» به معنی به دنبال ایده‌های مشترک، نیازهای مشترک و علایق مشترک بودن و این پایه‌ای برای ایجاد هماهنگی است؛ «احترام به اختلافات» نیز به معنی احترام به اختلاف نظر‌ها، دیدگاه‌های متفاوت و علایق متفاوت و این شرط لازم برای ایجاد هماهنگی است.

آنچه شی جین پینگ در سخنرانی مذکور خود تحت عنوان «قدرت مدارای تمام رودخانه‌ها» مطرح کرد به معنای واقعی مفهوم روحیه «داشتن تعامل در عین داشتن اختلافات» را متجلی کرده است.

رهبر چین در این سخنرانی تاکید کرد: ما باید فعالانه از تجربه توسعه دیگر مناطق بیاموزیم و از کشورهای خارج از منطقه دعوت کنیم تا نقشی سازنده در توسعه و ثبات این منطقه ایفا کنند. در عین حال،‌ کشورهای خارج از منطقه باید به گوناگونی موجود احترام بگذارند و اقدامات بیشتری انجام دهند تا به سود توسعه و ثبات منطقه باشد.

این جمله نشان می‌دهد که چین همواره به دنبال اصل «توسعه صلح آمیز» بوده است اما افزایش مداوم قدرت ملیِ این کشور برخی کشورها را مشکوک کرده یا حتی در قبال چین دشمنی در پیش گرفته‌اند و تصور می کنند توسعه چین یک تهدید است. این کشورها همچنین سعی کرده‌اند رابطه بین چین و کشورهای همسایه را به این صورت دچار اختلاف کنند. بنا بر این اشاره شی جین پینگ در سخنرانی خود به «یکپارچگی رودخانه‌ها و قدرت مدارا» نیز واکنشی به «تئوری تهدیدانگاری چین» محسوب می‌شود.

چین همواره حامی دستیابی به توسعه و رفاه مشترک با کشورهای همسایه خود بوده است. برای رسیدن به این هدف، لازم است تا تحمل و مدارا در سطحی عالی باشد.

مدارا داشتن فقط به معنای تحملِ شباهت‌ها و اختلافات تمدن‌های مختلف در مناطق گوناگون نیست بلکه به معنای تحملِ توسعه و پیشرفت کشورهای در حال توسعه نیز هست.

تمام کشورها باید از مزایای خود بهره‌مند شوند، تنوع و همزیستی، جامعیت و پیشرفت مشترک را محقق سازند تا مردم این منطقه و مردم تمام کشورهای جهان به طور مشترک از آن منتفع شوند.