از راه آهن مومباسا-نایروبی در کنیا تا راه آهن سریع السیر جاوان-باندونگ در اندونزی؛ از کریدور اقتصادی چین-پاکستان تا کریدور اقتصادی چین-مغولستان-روسیه؛ از بندر پیرئوس در یونان تا شهر بندری کلمبو در سری‌لانکا، هر روز به فهرست کشورهایی که از مزایا و رفاه پروژه‌های مشترک با چین، احساس لذت می‌کنند،‌ افزوده می‌شود.

از این رو، این عبارت مشهور «آمریکا بمباران می‌کند، چین می‌سازد» اغلب در نظرات کاربران، مخصوصا کاربران کشورهای در حال توسعه در فضای مجازی مشاهده می‌شود.

اما این بار، این نکته در عراق محسوس‌تر شده است.

درست زمانی که ارتش آمریکا در عراق پایان ماموریت های رزمی خود را اعلام کرد و از آن کشور خارج شد، دولت عراق اعلام کرد که قراردادهایی برای احداث هزار مدرسه با شرکت‌های چینی امضا کرده است.

به گزارش رسانه‌های عراق، طبق قراردادهای فوق، شرکت PCCC و شرکت SINOTEC چین به ترتیب 679 مدرسه و  321 مدرسه را برای عراق می‌سازند.

طبق این گزارش‌ها، یکی از مقامات وزارت مسکن عراق هم گفته است کشورش در مجموع به هشت هزار مدرسه دیگر نیاز دارد.

همانطور که همه می دانیم، ایالات متحده با نشان دادن یک کیسه «پودر رختشویی» در سال 2003 (به بهانه وجود سلاح‌های کشتار جمعی) جنگی را علیه عراق آغاز کرد. به دلیل جنگ و خرابی‌های ناشی از آن در این سال‌ها زیرساخت‌های عراق توسعه نیافت و فرسوده ماند. «یونیسف» (صندوق کودکان سازمان ملل) در وب سایت خود اعلام کرد: دهه‌ها جنگ و عدم سرمایه گذاری ناشی از آن در عراق نظام آموزشی آن کشور را که پیش از آن از بهترین نظام‌های آموزشی منطقه بود، ویران کرده است. از هر دو مدرسه عراق یک مدرسه آسیب دیده و نیاز به بازسازی دارد. در این کشور 40 میلیونی نزدیک به 3.2 میلیون کودک در مقاطع مختلف از تحصیل محروم هستند.

اما حالا آمریکا به خاطر تغییر تمرکز استراتژیک خود، به همین سادگی و به روشی غیرمسئولانه از عراق رفته و پشت سرش، کشوری ویران و با نیاز بازسازی شدید، بر جای گذاشته است.

در این شرایط قرار است سازندگان چینی مدارسی را برای عراق بسازند.

علاوه بر ساخت مدرسه، شرکت‌های چینی همچنین در حال مذاکره با عراق برای ساخت انواع زیرساخت‌های دیگر از جمله تاسیسات برق‌رسانی، مخابراتی، آبرسانی، فرودگاه‌ و راه‌آهن هستند.

می توان گفت مثال عراق مشهورترین نمونه از عبارت «آمریکا بمباران می‌کند،  چین می‌سازد» است.

مورد راه آهن چین-لائوس که نخستین خط آهن کشور لائوس در تاریخ بوده و با کمک چین ساخته شده، نیز همین طور است. می توان گفت این خط آهن 1000 کیلومتری بر روی مهمات منفجر نشده به جا مانده از آمریکایی ها در لائوس ساخته شده است.

به منظور قطع «مسیر هوشی مین» که از آن ملزومات پشتیبانی از نیروهای شمال ویتنام حمل و نقل می شد، در طول جنگ ویتنام بیش از 2 میلیون تن بمب کار گذشته شد که 30 درصد آن، یا حدود 78 میلیون بمب، منفجر نشده است. این بمب های منفجر نشده سالیان دراز ساکنان لائوس را تهدید می‌کرد. بخش بزرگی از این بمب‌ها دقیقا در امتداد راه آهن چین-لائوس قرار دارد؛ بنابراین، سازندگان چینی مجبور شدند همزمان با احداث راه آهن، این بمب‌ها را نیز خنثی‌سازی کنند.

ایالات متحده جنگ را به سراسر جهان صادر می‌کند اما چین ساخت و ساز را. هر جا که آمریکا به اصطلاح «دموکراسی» را به آنجا صادر می‌کند، آنجا دچار آشوب و تفرقه می‌شود در حالی که چینی‌ها بیشتر درباره سرنوشت مشترک بشر صحبت می‌کنند و در عمل نیز، مشغول ساخت پروژه‌هایی هستند که می‌تواند وحدت، ثبات و ثروت را به ارمغان آورد.