قرار است یک به اصطلاح «اجلاس دموکراسی» توسط دولت بایدن از 9 تا 10 دسامبر برگزار شود. اما شایان ذکر است که کشورهایی مانند چین، روسیه، مجارستان و غیره دعوت نشده‌اند. چرا این نشست به طور کامل درباره دموکراسی نیست؟

من فکر می‌کنم تا حدودی، زمینه سیاسی در غرب این است که تبلیغات ضد چین، به‌ویژه در ایالات متحده، به مرحله‌ای رسیده که به نظر می‌رسد سیاستمداران مجبور به تاختن بر چین هستند. این به نوعی پوپولیسم تبدیل شده است. رسانه‌ها و سیاستمداران برای همه چیز از جمله کووید-19، بیکاری، کاهش یا کندی رشد اقتصادی چین را سرزنش می‌کنند.

بنابراین بایدن احساس می کند که باید به مردم ثابت کند که قرار نیست در قبال چین نرمش نشان دهد. او از همان ابتدا به صراحت اعلام کرد که قصد دارد سیاست اصلی خصومت ترامپ با چین را ادامه دهد. اما در عین حال، بایدن می‌خواهد در ذهن مردم نوعی فاصله بین خودش و ترامپ ایجاد کند و او این کار را به دو روش کلیدی انجام می دهد، که هر دو به نوعی به این موضوع دامن میزنند.

در سطح ایدئولوژیک، او می‌خواهد خود را به عنوان نماینده قوی سیستم به اصطلاح لیبرال دمکراتیک تثبیت کند، که بسیاری از مردم احساس می‌کردند در دوران ترامپ در خطر قرار گفته است. بنابراین بایدن می خواهد شهرت دموکراسی غربی را احیا کند.

تفاوت دیگرش با ترامپ این است که از نظر روابط بین‌الملل، ترامپ بسیار یکجانبه گرا بود. او فکر می‌کرد که ایالات متحده باید دستور کار را تعیین کند و متحدانش باید از آن پیروی کنند.

از سوی دیگر، بایدن خواهان ایجاد ائتلاف بیشتری با متحدان سنتی ایالات متحده، به ویژه کانادا، اروپا، استرالیا و ژاپن است. نمونه بارز این موضوع اعلام پیمان AUKUS در ماه سپتامبر است. واضح است که این بخشی از یک استراتژی گسترده تر برای مهار چین است.

به یک معنا من فکر می کنم که «اجلاس دموکراسی»، این عناصر را گرد هم می آورد. بدین شکل بایدن میتواند یک باشگاه از طرفداران آمریکا، ضد چین و ضد روسیه بسازد و در عین حال نسخه بسیار خاص غرب از دموکراسی را به عنوان نوعی حقیقت جهانی معرفی کند. من فکر می کنم او امیدوار است که بتواند با این کار یک نقطه عطف سیاسی در دوران ریاست جمهوری‌اش ایجاد کند.

محدودیت های مدل دموکراتیک غربی بیشتر و بیشتر برای مردم آشکار می شود. بر اساس این مدل، مردم حق رای دادن به این حزب یا آن حزب را دارند. اما آنها هرگز واقعاً بهبود اساسی در شرایط خود نمی‌بینند. آنها می‌توانند به یک شخصیت، یک حزب یا یک برند رأی دهند، اما نمی‌توانند به نوع تغییر اقتصادی و سیاسی که واقعاً به آن نیاز دارند رأی دهند.

فقر در غرب در حال افزایش است. تعداد افرادی که در خیابان‌ها زندگی می کنند هر سال در حال افزایش است. در واقع میزان امید به زندگی در ایالات متحده تا یک سال در سال 2020 کاهش یافت و برای آمریکایی‌های آفریقایی تبار تا سه سال کاهش یافت. یک اپیدمی فقر کودکان در آمریکا وجود دارد که از هر شش کودک در ایالات متحده یکی در فقر زندگی می‌کند. آیا مردم به این چیزها رای دادند؟ آیا این جلوه‌ای از فروپاشی زیرساخت‌های نظام دموکراتیک است؟

اما دولت‌ها ترجیح می‌دهند پول و درآمدهای مالیاتی خود را صرف سلاح کنند. دولت بایدن بودجه نظامی 750 میلیارد دلاری برای یک سال امضا کرده است. و در عین حال ده ها میلیون نفر در فقر به سر می برند. قدرت‌های غربی جنگ‌های وحشیانه‌ای را در عراق، یوگسلاوی، افغانستان، لیبی، سوریه به راه انداختند و صدها هزار نفر را کشتند. آیا مردم به آن جنگ‌ها رای داده‌اند؟ آیا مردم عادی از آن جنگ‌ها سود برده‌اند؟

در همین حال، ایالات متحده به مراتب دارای بیشترین جمعیت زندانی در جهان است و آمریکایی‌های آفریقایی تبار نیز چندین برابر بیشتر از آمریکایی‌های اروپایی تبار در معرض زندان رفتن هستند. سیاه پوستان، لاتین تبارها و بومیان به طور قابل توجهی از امید به زندگی کمتر، درآمد پایین تر (و) مرگ و میر نوزادان بیشتری رنج می‌برند. 27 میلیون آمریکایی وجود دارند که به مراقبت‌های بهداشتی دسترسی ندارند. آیا مردم به این چیزها رای دادند؟ و آیا می‌توانند با رای دادن آن را تغییر دهند؟

یک دولت واقعاً نماینده (مردم) در ایالات متحده، استرالیا یا بریتانیا، یا کانادا برای مردمش حقوق واقعی ایجاد می‌کند. چرا به بی‌خانمانی پایان نمی‌دهند؟ چرا آنها کاری را که چین انجام داده انجام نمی‌دهند و به معنای واقعی کلمه ده‌ها هزار نفر را استخدام نمی‌کنند تا به محله‌های فقیرنشین بروند و با خانواده‌ها کار کنند، تا به جوامع کمک کنند و آنها را از فقر نجات دهند؟ چرا آنها به مهار بیماری همه گیر و نجات جان صدها هزار نفر اولویت زیادی نمی‌دهند؟ منظورم این است که در ایالات متحده، نزدیک به 800 هزار نفر بر اثر کووید-19 جان خود را از دست داده‌اند. در مورد اینکه آن مردم چگونه دموکراسی را تجربه کرده‌اند، چه می‌توانیم بگوییم؟

من فکر می کنم آنچه گزارش (موسسه بین‌المللی برای دموکراسی و کمک انتخاباتی) می‌گوید و آنچه مردم در تگزاس می‌بینند اساساً مجموعه جدیدی از محدودیت‌ها است که به نظر می‌رسد مستقیماً با هدف سخت‌تر کردن کار رای دادن برای سیاه پوستان، لاتین تبارها و آسیایی تبارها باشد.

چرا باید مقامات ایالت تگزاس چنینی اقداماتی را باب کنند؟ زیرا آنها نگرانند که سیاه‌پوستان، لاتین تبارها و آسیایی تبارها سعی کنند افرادی را انتخاب کنند که نماینده منافع آنها (و) منافع اقلیت‌های قومی و جوامع فقیر و طبقه کارگر باشند.

بنابراین، من فکر می‌کنم واقعاً طعنه‌آمیز است که از یک سو، شما این فشار بزرگ از سوی ایالات متحده را دارید که خود را بزرگترین دموکراسی جهان معرفی می‌کند و کشوری که اساساً اقدام به تعریف کردن دموکراسی می‌کند.

اما از سوی دیگر، بطور فعالانه درگیر ایجاد ممانعت از دسترسی کل جامعه به آن دموکراسی است. بنابراین من از سیاستمداران در ایالات متحده می خواهم که به سخنان خود گوش دهند (کمی تامل کنند) و اصول اساسی دموکراسی را در مورد جمعیت خود اعمال کنند.