پانزدهمین اجلاس کمیته بین‌الدول میراث ‌فرهنگی ناملموس یونسکو از 14 دسامبر (24 آذر) شروع به کار کرده و تا 19 دسامبر (29 آذر)، به صورت آنلاین برگزار خواهد شد. برگزاری این نشست باعث شد تا اخبار خوشی هم به دلیل تصمیمات ناشی از این گردهمایی منتشر شود و عصر 27 آذر به وقت پکن اعلام شد مشت‌زنی «تای چی» چین و هنر «مینیاتور» که ایران، ترکیه، آذربایجان و ازبکستان مشترکا تقاضا کرده بودند، با موفقیت در فهرست میراث ناملموس یونسکو به ثبت رسیده است.

می توان گفت ثبت مشت زنی تای چی و هنر مینیاتور در فهرست میراث فرهنگی ناملموس با انتظارات عمومی منطبق است. تای چی مظهر فرهنگ سنتی چین است و همچنین یک نماد بین المللی شناخته شده است. مسابقات قهرمانی تای چی جهان تنها مسابقات قهرمانی جهان در رشته های رزمی انفرادی است که توسط فدراسیون بین المللی ووشو تاکنون برگزار شده است. نقاشی مینیاتور نیز بخش مهمی از هنر ایرانی است که به طور گسترده در آسیای غربی و آسیای میانه اشاعه یافته و نفوذ عمیقی در سراسر جهان دارد.

مشت زنی تای چی در همه جای چین دیده می شود و تقریبا برای همه چینی ها شناخته شده است. از زمان شکل گیری آن در چین در اواسط قرن هفدهم، این مشت زنی نسل به نسل منتقل شده است و هنرجویان آن در سراسر کشور حضور دارند و به گسترش و آموزش آن می پردازند. مفهوم بدن سازی که در پشت هنر رزمی تای چی قرار دارد، نشان دهنده جهان بینی هماهنگی بین انسان و طبیعت و بین انسان و انسان است. فرهنگ ورزش غربی بر تسخیر طبیعت و رشد فردی و توسعه سه هدف "سریعتر، بالاتر و قوی تر" تأکید دارد. می توان گفت که فرهنگ تای چی مکمل مفیدی برای مفهوم ورزشی غربی است که رویارویی شدید را دنبال می کند.

تای چی از آغاز قرن بیست و یکم به شکل شکوهمندی در سراسر جهان توسعه یافته است. در حال حاضر، این هنر رزمی در چین به عنوان کانون اصلی آن رشد یافته و سپس در آسیای جنوب شرقی به ویژه در کره جنوبی، ژاپن، استرالیا، ایالات متحده، انگلیس و فرانسه به عنوان مراکز توسعه یافته از آن استقبال شده و به تدریج در خاورمیانه، آفریقا، آمریکای مرکزی و سایر کشورها گسترش یافته است.

رزمی کاران تای چی در ایران زیاد هستند. خبرنگار بخش فارسی رادیو و تلویزیون مرکزی چین هنگامیکه در ایران کار می کرد، با بسیاری از طرفداران کونگ فو چینی از جمله علاقه مندان تای چی آشنا شد. رویداد "روز جهانی تای چی و چیگونگ" که در آوریل 2018 در پارک نیاوران تهران برگزار شد، با حضور بسیاری از شرکت کنندگان و صحنه های باشکوه خاطرات زیبایی ثبت کرد. استاد مسعود جعفری، بنیانگذار سازمان بین المللی اژدهای سرخ، یکی از برگزار کنندگان این فعالیت، استاد مشت زنی «شیوان شین چونگ» و «تای چی» است. وی سالهاست در جهت رشد تبادلات فرهنگی و ورزشی چین و ایران تلاش کرده است.

هنگام صحبت از نقاشی چینی معمولا ذهن انسان در ابتدا به نقاشی جوهر متمایل می شود و هنگامی که به نقاشی ایرانی اشاره می شود، اولین چیزی که به ذهن شما می رسد نقاشی مینیاتور است. نقوش مینیاتور ظریف مانند

ابریشم است، رنگهای آن روشن و سبک نقاشی آن بسیار دقیق، در هم تنیده و پیچیده است به گونه ای که نهایتا یک جهان شاعرانه و مست کننده را به تصیر می کشد. نقاشی مینیاتور و چین با یکدیگر پیوندی نزدیکی دارند. در امتداد جاده ابریشم باستان، نقاشی مینیاتور و نقاشی چینی یکدیگر را تحت تأثیر قراردادند، می توانیم در هنر مینیاتور تصاویر سیمرغ، زاغ و شکوفه های آلو را ببینیم که اغلب در نقاشی های سنتی چینی نیز دیده می شود این نشان دهنده جذابیت یادگیری متقابل بین تمدن ها است.

نقاشی مینیاتور ایران

نقاشی سنتی چین

سفارت ایران در چین 17 سپتامبر مقاله ای در یکی از شبکه های اجتماعی چین با نام "سرخط امروز" منتشر کرد که موضوع آن نقاشی مینیاتور بود و بحث داغی را در میان کاربران چینی به دنبال داشت. برخی از واکنش های کاربران برای نمونه در زیر آورده می شود:

-«فرهنگ پر زرق و برق پارسی جذاب است. من آرزو می کنم مردم ایران هر چه زودتر از اپیدمی کرونا رهایی یابند.»

-«رئالیسم در نقاشی مینیاتور ایران و خیال پروری در نقاشی جوهر چینی، هر دو سبک یک هدف را دنبال می کنند با راه های متفاوت.»

«وقتی این نقاشی را دیدم، اولین چیزی که به آن فکر کردم، نقاشی دیواری غار "موگائو" در "دنگ هوانگ" کشورمان بود. به نظرم این سبک نقاشی تحت تأثیر آن قرار گرفته است. این همچنین نشان دهنده سابقه طولانی تبادلات فرهنگی بین دو ملت ما است.»

شایان ذکر است با توجه به آنکه مینیاتور هرات در افغانستان شاخه مهمی از هنر مینیاتور است، این بار افغانستان جزو کشورهایی نیست که به طور مشترک درخواست ثبت جهانی هنر مینیاتور را داده باشد و این تأسف آور است.

تای چی متعلق به چین و همچنین معتلق به جهان است. نقاشی مینیاتور در ایران باستان توسعه یافته و در جهان امروز نیز مد شده است. هنرمندان تابعیت دارند اما هنر مرز ندارد. بشر در یک دهکده جهانی زندگی می کند. تبلور و اجرایی شدن مفهوم "جامعه ای بشری با سرنوشت مشترک " و پیشنهاد "یک کمربند یک جاده " فرصت های جدیدی را برای تلفیق فرهنگی و یادگیری متقابل بین تمدن ها ایجاد کرده و مطمئناً باعث رونق بیشتر فرهنگ ملیت های مختلف بشر خواهد شد.