از سلسله "مین " ( سالهای 1644-1368میلادی ) چین وارد دوران پایانی جامعه فودالیستی گردید. اشکال معماری در این دوران معمولا از سلسله "سون " به ارث برده و تغییرات زیادی نداشت. اما در زمینه طراحی و نقشه کشی با عظیمت و ابهت اثر ، آثار موجود از دوران دیگر کاملا متمایز بود .

طراحی شهر و معماری کاخها ی این دوران مورد استفاده نسلهای بعدی قرار میگرفت و بیجینگ پایتخت و نانکن بزرگترین شهر باستانی موجود چین مدیون طراحی و بهربرداری سلسله "مین " است . افزون بر این ، قصرهای امپراتوری سلسله "چینگ " نیز بر پایه کاخهای سلسله "مین " توسعه و تکامل یافته بود . در این دوران بیجینگ پایتخت چین بر اساس وضع موجود تجدید ساختمان شد و به سه بخش یعنی شهر بیرونی ، درونی و امپراتوری تقسیم گردیده بود .

سلسله "مین " با نیروی زیادی به ساخت "دیوار بزرگ " چین دفاعی روی آورد . دیوارها وقلاع وگذرگاه ها و بسیاری قسمتهای مهم این دیوار بزرگ با آجر و استادی احداث شده بود. دیوار بزرگ در سلسله "مین " از کرانه رود "یا لو زیان " در شرق شروع شده و تا گذرگاه " زیا یو گوان " در استان "کان سو" امتداد یافت . طول این دیوار بزرگ 5660کیلومتر است .

در طول این دیوار ، گذرگاههای معروف مانند " شان های گوان " و "زیا یو گوان "آثار عالی با سبک منحصر بفرد در هنر معماری چین مشاهده میشود . در ضمن قسمتهای " با دا لین " و " سی ما تای " از این دیوار که در نزدیکی بیچینگ واقع است ، حائز ارزش عالی هنری میباشد .

در این دوران ،طرز و سبک تعمیر و تزئین ( دکور) ،تصویر رنگی و ترئینات ساختمانهای رسمی بتدریج معین شده و در زمینه دکور ( تعمیر و تزئین )و اشیای تزئینی نیز آثار زیادی که با مصالح گوناگون مانند سنگ و آجر ، شیشه و الوار سفت تهیه شده بود ، ساخته شده بود و استفاده از آجر برای ساخت دیوار خانه های مسکونی متداول گشت.

در سلسله "مین " ترکیب بندی مجموعه ساختمانها پخته تر شد . قبرستان "مین سیائو لین " ار نانکن مقبره های : شی سان لین " در بیجینگ نمونه برجسته از استفاده ماهرانه ازشرایط جغرافیائی و محیطی در معماری بشمار میرود.

ناگفته نماند که در سلسله "مین "، نگارش غیب گوئی روی خانه ها بسیار رایج بود . این پدیده خاص فرهنگ باستانی در تاریخ معماری چین تا دوران معاصر ادامه یافت . بعلاوه ، اثاثیه خانه به شکل" مین " نیز در دنیا شهرت یافت .