"کاو شیون " که از نظر جسمی درمیان سازهای چین نسبتاکوچک است ،یکی از قدمی ترین آلات موسیقی اقلیتهای ملی چین بشمار می رود.

طبق روایات در جامعه اولیه در 40قرن پیش از میلاد ، مردم در موسیقی از "کاو شیون " استفاده می کردند. این گونه آلت موسیقی با تنوع زیاد در جاهای مختلف متداول بود.

مثلا از لحاظ ماده تهیه آن "کاو شیون " به دونوع بامبو و فلزی تقسیم می شود و از لحاظ طرز نواختن به "کاو شیون " که با انگشت نواحته می شود و "کاو شیون " که با کشیدن نخهایابریشم به صدا در میاید. برای تهیه "کاو شیون " بامبوئی معمولا بامبوی بسیار سفت انتخاب می شود . با تیغ بامبود را نازک می کنند و در وسط آن یک زبانه درست می کنند و اطرافش را میان تهی می نمایند .درموقع نواختن مانند ساز دهنی با استفاده از قابلیت ارتجاع این قطعه بامبو زبانه آن بر اثر ارتعاش مکرر صدا در می اید.دانگ صدای این قطعات بامبو را به اندازه دهنه عرض و حجم آن می باشد. "کاو شیون " فلزی معمولا مسی و یا آهنی به اشکال برگ درخت و یا باریکه می باشد "کاو شیون "فلزی از بامبوی کوچکتر است .

طرز نواختن "کاو شیون "نیز خاص است . بطوریکه نوازنده باید با دو انگشت شست و سبابه دست چپ خود دسته ساز را محکم بگیرد و قسمت دهانه آن را در وسط دو لب بگذارد و با آن دوانگشت مکررا بالای ساز را حركت دهد .

بر اثر ارتعاش دهانه بامبو صدا توليد مي شود .بمنظور افزایش پیچش (تموج )صدا و حجم صوت نوازنده باید سعی کرد دو لب را بجلو بکشد و شکل لوله ای بوجود آورد و در عین حال نوازنده میتواند به کمک تغییرات شکل دهان و کنترل بر نفس خود آهنگهاي داراي کیفیت و اصوات مختلف توليد کند

. آهنگ با ساز "کاو شسون " منظره طبیعی له پو ".