"ت
ائو
یوان مین " در دوران سلسله
امپراتوری "جین شرقی" در قرن
چهارم میلادی زندگی میکرد
وبنیادگذار گروه سرایندگان
اشعار روستائی چین میباشد . وی
تمام عمر به زندگی ساده و فقیر
تن در داده و طبیعت را می
پرستید لذا خصوصیات اخلاقی ایش
حاکی از سادگی و با نزاکت ،روگردانی
از ملاحظات سیاسی و مادی و رک و
راست و بیپرده بودن مورد تحسین
و تجلیل و علاقمندی دانشمندان و
ادیبان قدیمی و کنونی چین قرار
دارد.
"تائو کان " از
اجداد این شاعر بنیادگذار کشور
"جین " شرقی بود و پدر بزرگ و
پدرش مقامهائی در دربار این
کشور بودند . ولی در سن هشت
سالگی "تائو یوان مین "از پدر
خود محروم و در زندگی با مصایقی
زیاد روبرو گردید. وی در جوانی
برای کسب مقامی در دربار و
موفقیت سیاسی تلاش کرده بود لکن
چون دوران سلسله امپراتوری "جین
شرقی "یک دوران پر اغتشاش بوده
و مبارزات و کشمکش بین اشراف و
شاهزادگان لاینقطع بوده و حکومت
فاسد و ناتوان بود ،باین سبب "تائو
یوان مین " درستکار و ساده روح
پس از انکه در سن 29 سالگی
مقامی در دربار بود و نتوانست
فساد و تیرگی در صجنه سیاسی را
تحمل کند،ازاین مقام استعفا
داده و به زندگی منزوی در خانه
پرداخت.
بعدها این شاعر در
زندگی با مضایق روزافزونی دست
به گریبان شده و با کشت وکاری
در مزارع نتوانست اعضای خانواده
خود را سیر کمد و بناچار در
41سالگی شهرستاندار "پن تسه "
شد ولی بعلتیکه وی خصلتا مقام و
قدرت و اموال را حقیر شمرده و
از چاپلوسی و خوشرقصی در جلو
مقامات بالابیزار بود ،بیش از
80 روز در این مقام نمیماند.
زندگی "تائو" در
روستا بسیار سخت و دشوار بود و
در 44سالگس آتش سوزی غیر مترقبه
او را فقیرتر نمود. این بیت شعر
مبنی بر اینکه در روزهای
تابستانی از گرسنگی طویل رنج
میبرم و در شبهای سرد زمستانی
میخوابم بدون لحاف،درست تنکدستی
این شاعر را نشان میدهد. معذالک
"تائو یوان مین " از نظر معنوی
وروحی آسوده خاطر و دلخوش بود و
دراین دوران وی تعداد بیشمار
اشعار در وصف زندگی روستائی را
سرود . در این شعرها زندگی
روستائی و مناظر طبیعی آن
برای اولین بار
چون آماج مهم زیبائی شناسی تلقی
شده وزندگی روستائی که وی آنرا
به طرزعالی در نهایت مکمل و
زیبا ترسیم میکرد، به یک
پناهگاه روحی در دنیای دردناک
واقعیات بدل شده بود. شاعر در
سالهای پیری را در نهایت فقر و
بینوائی گذراندو گاهی حتی برای
امرار معاش به کدائی میپرداخت
ولی با این حال او دعوت دربار
را رد کرده ازمحافل مامورین
گریخت . وی در کهولت ، نثری
معروف بنام " حکایت درباره
پناهگاه "تائو حوایوان " را
برشته تحریر در آورد.وی دراین
نثر یک جامعه تخیلی را تصریح
کرد .
در این نثرچنین
حکایت میشود: مردی اشتباها وارد
دره کوهی میشود و گروهی از مردم
را دیدکه نیاکانشان برای گریز
از جنگ دراین دره بنام :"تائو
حوا یوان " ( تائو حوا یعنی
گلهای هلو) در انزوائی بسر
میبردند ونسل اندر نسل از این
محل بیرون نرفته اند .ساکنان
این دره از وقایع خارج هیچ
اطلاعی نداشتند .آنان ساده روح
و پشتکاری هستند و در صلح و صفا
و بیبند و باری زندگانی میکنند.
باانکه در حال
حاضر از این شاعر فقط بیش از صد
شعر و 10و اندی نثر باقی مانده
اما "تائو یوان مین " در تاریخ
ادبیات چین موقعیت بسیار مهمی
در اشغال دارد . چونکه در دوران
"جین شرقی"که" تائو یوان مین "
در آن بسر میبرد،در ادبیات
فرمالیسم متداول بود.نوسندگان
در افرینش عمدا از جمله
پردازیها و کلمات پرطمطراق
استفاده میکردند معذالک "تائو
یوان مین " ترانه روستائی این
سوژه کاملا جدیدی را بوجود
آورده و در شعر سازی ازسبک ساده
باستانی اشعار سنتی پیروی میکرد
ودر آثار خود بیانات ساده و
روان وترو تازه بکار میبرد.از
اینجهت اشعار" "تائو یوان مین "
نشانه حد اعلای اشعار ساده و بی
آرایش باستانی چین محسوب میشود.
