دستور کار دولت چین در روند فقرزدایی یاد دادن ماهیگیری است

روزی «جی شی مو تی» پسر بچه 14 ساله بازیگوش در دهكده «كویجیو» استان «سیچوان» چین، از مدرسه فرار كرد. پس از دریافت اطلاعات از مدرسه، پنج کمیسر فقرزدایی دولت مقیم روستا به اتفاق «جی شی چی ژه» پدر این نوجوان تلاش برای پیدا کردن او را آغاز کردند و نهایتا او را یافتند.

پدر این نوجوان به دلیل عصبانیت، او را در دید عموم تنبیه بدنی کرد و نتیجه آن این است که این نوجوان سکوت کرد و از برقراری ارتباط دوری می کرد. این امر، کمسیونرهای فقرزدایی را که به دنبال ترغیب «جی شی مو تی» برای بازگشت به مدرسه بودند، به شدت تحت فشار قرار داد.

این نوجوان خوشبختانه پس از چند روز سکوت، نهایتا شروع به حرف زدن و با بازگشت به مدرسه و ادامه تحصیلش موافقت کرد. علاوه بر این، پدر این پسر نوجوان نیز قول داد به جای اینکه دو فرزند خردسال دیگرش را صرفا برای استفاده از وعده غذایی ناهار رایگان به مدرسه ببرد، آنها را صبح زود به منظور دریافت آموزش به مدرسه بفرستد.

این یک داستان واقعی بود که در سال 2019 میلادی در روستای «کویجیو» اتفاق افتاد. 95 درصد از کل خانوارهای این روستا فقیر هستند و به همین دلیل این روستا نیز در فهرست «روستاهای فوق العاده فقیر» ثبت شده است.

دولت نیز 5 کمیسیونر را برای کمک به روند فقرزدایی در این روستا اعزام کرده است. یکی از این کمیسیونرها «شن ژوی» است. او در اشاره به دلیل تاکید کمیسیونرها بر ضرورت مدرسه رفتن بچه های روستایی گفت: «می خواهیم نه فقط نسل کنونی روستاییان، بلکه نسل های دوم و سوم روستاییان نیز برای همیشه از فقر خلاص شوند.»

از نظر شن ژوی، وقتی فرزندان خانواده فقیر به سطوح تحصیلی دیپلم، لیسانس، فوق لیسانس یا حتی دکتری برسند، خانواده تا چند نسل بعدی دیگر نگران مسئله فقر نخواهد بود. لازم به ذکر است «به مدرسه رفتن همه فرزندان» یکی از سه معیار اصلی برای تعیین رهایی یک خانواده از فقر در چین محسوب می شود.

فقرزدایی یک پروژه مفصل در چین است و صرفا به معنای دادن یارانه به فقیران نیست بلکه هدف از آن از بین بردن عوامل بسترساز فقر و ریشه کن کردن مسئله است.

حقیقت این است که صرف نظر از تضمین فراهم کردن فرصت های تحصیلی برای فرزندان یک خانواده، عوامل زیاد دیگری نیز وجود دارند که باعث فقر یک خانواده می شوند که از جمله آنها می توان به شرایط نامطلوب زیست محیطی از جمله حاصلخیز نبودن زمین و نداشتن مهارتهای لازم برای کسب فرصت های شغلی اشاره کرد.

اگر عدم شرایط محیطی مطلوب عامل ایجاد فقر در یک خانواده چین شده باشد، دولت، روستاییان را به مکان های مناسب تر برای زندگی انتقال می دهد؛ اگر عامل ایجاد کننده فقر، برخوردار نبودن روستاییان از مهارتهای شغلی باشند، دوره های آموزشی مربوطه برای آنها برگزار می شود.

به طور کلی، دستور کار فقرزدایی چین به این صورت است که دولت علاوه بر دادن یارانه به نیازمندان، اکثر تلاشهای خود را بر تقویت ظرفیت و توان فقیران متمرکز می کند تا مسئله فقر در میان این جمعیت، به طور کامل و برای درازمدت حل گردد.

اتخاذ چنین دستور کاری از سوی دولت مطابق با همان ضرب المثل چینی است که می گوید: «به جای ماهی دادن، ماهیگیری یاد بده».

همین منطق در اجرای ابتکار «کمربند و جاده» چین که بر ساخت زیرساخت ها تاکید دارد نیز به کار گرفته شده است.

با توجه به اینکه دولت چین با چنین رویکردی مشغول فقرزدایی در این کشور است، می توان نتیجه گرفت که فقرزدایی در چین به هیچ وجه یک شعار نیست و چین حقیقتا درصدد است تا با تلاش های کنونی خود، به اهداف تعریف شده اش در روند فقرزدایی دست پیدا کند.