آبشار خنده

می توان با قطعیت گفت که مردمان شهرها و روستاهای منطقه خودمختار قوم هویی نینگ شیا همگی از روحیه تلاشگری و صبوری برخوردارند چرا که این ویژگی بارز مردمان چین است! اما نمی دانم برق شادی در چشمان آن ها همان درخشش چشمان روستانشینان در دهکده های اطراف شهر گویوان را دارد یا خیر.

اگر در فضاهای گردشگری این اطراف که به لطف سبزی زمین و آبی آسمان سخاوتمند پدیدار شده قدم بزنید می بینید که صدای قهقهه کودکان با صوت دلنواز ریزش نقره ای آبشار و کوبش آن بر صخره ها چه صحنه های روحنوازی را شکل می دهند. تردید نکنید که در آن جا شادی از اعماق وجود مردمان را لمس می کنید، به ویژه سالخوردگان که پس از آن همه کار سخت و طاقت فرسا و از خودگذشتگی برای آسایش فرزندانشان حالا در گوشه ای از زمین پربرکت با خیالی راحت نشسته اند و محصولات پربار شهرشان را نوش جان می کنند و با هر خنده نوه هایشان قند در دلشان آب می شود.

سالخوردگان زمین سخت را شکافتند و نهال امید را تنگ هم در دل خاک نشاندند و تخم شادی در اطراف پراکندند و دل زمین را به دست آوردند. حالا زمین پربرکت جوانان را یاری می دهد و می گذارد تا آن ها نیز در فراخ سینه اش گل و سبزی و درخت بکارند.

جوان ترها حالا با استفاده از فناوری های روز و نوآوری های خود و پشتیبانی های بی دریغ دولتمردان محلی محصولاتی جدید کشت می کنند و با خطا و آزمونشان علاوه بر این که بر سبزی زمینشان می افزایند، فرآورده هایی با مصارف خوراکی و دارویی نیز به دست می آورند و صد البته بر درآمدشان می افزایند. در میان دشت و کوه های روستاهای اطراف صدها نوع سبزه و گل و گیاه یافت می شود که هر کدام خاصیت خود را دارد. مردمان سبزی و شادابی را به زمین دادند و زمین نیز در عوض ثروت را به خانه های اهالی برد.

باری، حالا مردان و زنان سالخورده و میانسال همگی یک جمله را می گویند: «از دولتمردان شهر و روستایمان، از رهبرانمان سپاسگزاریم که با تدابیر بکرشان سرنوشت ما مردم فقیر در سال های دور را تغییر دادند و با هدایت و پشتیبانیشان کمک کردند تا ما هم طعم خوش زندگی را که همچون قند هندوانه شیرین است بچشیم و با فرزندانمان و فرزندهایشان شاد باشیم.»