روزنامۀ گلوبال تایمز چین امروز سه شنبه 4 تیر/سرطان، 25 ژوئن تفسیری با عنوان «پمپئو یکی از سرچشمه های آشوبهای جهان است» منتشر کرد.
مایک پمپئو وزیر خارجه آمریکا به یکی از سرچشمه های آشوبهای جهان تبدیل شده است. در حالی که آمریکا از لحاظ راهبردی تدریجاً در اندیشۀ جنگ سرد فرو می رود، او با تلاش یکنفرۀ خویش حتی این رویکرد را به سمت افراطگرایی سوق داده و خود را به عنوان «بازِ بازها» جلوه می دهد. چنین دیپلمات ارشد دیوانه خویی در کشورهای بزرگ جهان به ندرت دیده می شود. او مفهوم سنتی دیپلماسی را واژگون و حتی وزارت خارجه آمریکا را به ستاد حمله به کشورهای دیگر تبدیل کرده است. این فرد به تهدیدی علیه صلح جهان و خالق اختلاف و اصطکاک بین قدرتها تبدیل شده است.
پمپئو اخیرا بارها در سفرهای مختلفش، به کشورهایی از جمله چین، ایران و روسیه تاخته و تا حد توان به سیاهنمایی آنها پرداخته است. وی در اتهاماتش علیه چین از واژه ها و عبارات بدنیت گوناگونی استفاده کرده است. فعالترین فردی بوده است که کشورهای همپیمان امریکا را به حصر شرکت هوا وی تحریک یا به آنها فشار وارد کرده، در حمله به سیاست چین دربارۀ شین جیانگ و هنگ کنگ از هیچ کاری دریغ نکرده است. او به قواعد بازی قدرت پایبند نیست و تنها پرچم ضد چین است که به اهتزاز در می آورد.
روابط چین و آمریکا، روابط روسیه و آمریکا، روابط ایران و آمریکا تا حد زیادی نشانگر و شاخص ماهیت کل روابط بین المللی و ثبات یا ناآرامی جهان است.پمپئو نه تنها در حال چاقوکشی و رجزخوانی برای این سه کشور است، بلکه برای کل دنیا هل مِن مبارز می خواند و با حرفهایش در صلح جهان قرن بیست و یکم نفرین و شومی می دمد.
امریکا به خاطر تحولات در قدرتهای جهانی، احساس بحران می کند که قابل درک است. اما پمپئو نمی خواهد از طریق تقویت رایزنی بر اعتماد بیفزاید یا به تنشزدایی بین کشورها بپردازد، بلکه قویاً احساس بحران آمریکا را به خارجی هراسی و نفرت از خارجی تبدیل کرده و با اقدامات افراطی، برای افزایش دشمنی در جهان تلاش می کند.
«بزرگ کردن مجدد آمریکا» در نهایت یک سیاهبازی تکنفره نیست و نمی تواند از همزیستی صلح آمیز این کشور با کشورهای دیگر جدا باشد. در چند دهۀ گذشته، آمریکا جنگها، تحریمها و درگیریهای زیادی به راه انداخته و بنیۀ خود را به هدر داده است. جیمی کارتر رییس جمهور اسبق آمریکا به این موضوع اشاره کرده و بسیاری از مردم آمریکا نیز به این موضوع پی برده اند. اما پمپئو هنوز هم امریکا را در جهت تقابل پیش می برد که نه تنها به دونالد ترامپ در رقابتهای انتخاباتی کمکی نمی کند، بلکه فضای عملی کردن تعهداتش را هم تخریب می کند.
پمپئو حتی در زمینۀ راهبرد ملی جدید آمریکا نیز گامهای بلندی برداشته است. در راهبرد ملی آمریکا که چین رقیب راهبردی تلقی می شد، پمپئو توانسته است این کشور را به دشمن راهبردی تبدیل کند. یقیناً این خواست مردم صلح جوی آمریکا نیست. او برچسبهای شر مختلفی به چین چسبانده تا اعتقاداتش علیه چین را منطقی جلوه دهد.
باید گفت چنین وزیر خارجه ای برای سیاست آمریکا تراژدی و برای سیاست بین المللی غم انگیز است. دنیا باید نسبت به تخریبهای پمپئو علیه صلح بشری هشیار باشد و نباید به خاطر مقام او به عنوان وزیر خارجۀ آمریکا با او تعارف کند. این آقا نقش سازنده دیپلماتیک را نابود و افتخار حرفه ای دیپلماسی را لکه دار کرده است. دیپلماتهای سراسر جهان باید اقدامات او را نکوهش کنند و در پس زدن او از یکدیگر سبقت بگیرند.
