مایک پنس معاون رییس جمهور آمریکا چندی پیش نطقی علیه سیاستهای داخلی و خارجی چین ایراد کرد که مخاطب را به یاد تفسیری از توماس فریدمن با عنوان «هفت سال بزرگ» که ده سال پیش در نیویورک تایمز منتشر کرد، می اندازد.
آقای فریدمن در آن زمان پس از آن که در محل آئین اختتامیه بازیهای المپیک پکن نمایشهای جالب هنرمندان چینی را تماشا کرد، با هیجان این تفسیر را نوشته بود. وی به این امر اشاره کرده بود که پکن در ژوئن سال 2001 یعنی تقریبا دو ماه بعد از حملات تروریستی یازده سپتامبر در آمریکا میزبانی بیست و نهمین دورۀ بازیهای المپیک تابستانی را به دست آورد و از آن پس دو کشور دو راه کاملا متفاوت را طی کردند.
فریدمن نوشت: زمانی که آنان خود را برای برگزاری بازیهای المپیک آماده می کردند، ما در حال آمادگی برای مقابله با سازمان القاعده بودیم، آنان میدانهای ورزشی، مترو، فرودگاه و جاده های بهتر می ساختند، ما در حال ساخت دستگاه فلزیاب، خودرو هامر مسلح و پهپاد بودیم.
او معتقد است آمریکا در آن هفت سال باید به ساخت خود توجه می کرد. اما متاسفانه ده سال گذشته و زمانی که چین پرچم اصلاحات و درهای باز را بالا نگه داشته و به همراهی کشورهای مختلف جهان در راه برقراری جامعۀ بشری با سرنوشت مشترک پیشرو است، آمریکا هنوز و همچنان در راه تخریب گام بر می دارد.
در چند سال گذشته، گرچه دولت اوباما به دوجنگ در افغانستان و عراق خاتمه داد، اما واشنگتن از یک سو پا به سوریه گذاشت، از سویی دیگری لیبی را تخریب کرد، همچنین 60 درصد ناوگان نظامی خود را به آبهای اقیانوس آرام منتقل کرد که در نتیجۀ آن این اقیانوس هم ناآرام شده است.
دونالد ترامپ که با شعار «عظمت بخشیدن دوباره به آمریکا» وارد کاخ سفید شد، با نادیده گرفتن سرنوشت و رفاه مشترک بشری، ظرف حدود یک سال یکی پس از دیگری از توافقنامه ها و نهادها مانند توافقنامۀ مشارکت ترا اقیانوس آرام، توافقنامۀ اقلیمی پاریس، یونسکو، شورای حقوق بشر سازمان ملل و برجام خارج شد.
چین در مقایسه با ده سال پیش به سرعت زیاد توسعه می یابد. در سال 2008 اولین راه آهن سریع السیر بین پکن و تیان جین احداث شد، امروز غیر از تبت و نینگ شیا، در بقیه استانها و شهرهای چین قطارهای تندرو و تیزرو با سرعت بالاتر از 200 و 350 کیلومتردر ساعت به بهره برداری رسیده است. اما پروژه های زیرساختی 1500 میلیارد دلاری آمریکا که ترامپ تعهد کرده، هنوز روی کاغذ است. فرودگاه لا گواردیای نیویورک که فریدمن ده سال پیش آن را به عنوان نمونه ای بد مثال زده بود، حتی کهنه تر شده است.
توسعه حرف اول را می زند. دیگر نسبت به روزگار خوب چینییان حسادت نورزید. همانند چینیها پاچه و آستین بالا بزنید و سخت بکوشید، چون مردم هر دو کشور چین و آمریکا باید روزهای خوبی سپری کنند.
