توان رقابتی ذاتی چینی ها

سال های پیش یک دانشجوی برزیلی که برای دیدن دوست چینی خود به پکن آمد، از آن جا که هنوز کار دوستش به پایان نرسیده بود، در دفتر کار او منتظرش ماند. در هنگام شام که باهم غذا می خوردند، به ابراز نظر درباره کشور طرف مقابل پرداختند. این جوان برزیلی که برای نخستین بار به چین سفر می کرد، گفت: به نظرم شما چینی ها همه معتاد به کار هستید. ساعت شش بعد از ظهر هنوز در دفتر کار می کنید."

در مورد مشابه دیگر، براساس یک مقاله مجله "اقتصاددان" چین، یک دختر دانشجوی چینی پس از تحصیل در آلمان پیش از سفر برگشت به چین در پاسخ به سوالی مربوط به خاطراتش درباره آلمان گفت: آلمانی ها بسیار تنبلند. این جوابش مخاطبین را به حیرت آورد، چون آلمانی ها در غرب مشهور به پرکاری هستند.

البته، چینی ها با پرکاری بسیار آشنا هستند. آن ها از کودکی از والدین یا پدربزرگ و مادربزرگ خود توصیه هایی مانند "در تحصیل دانش باید سختکوش باشید" یا "هرروز باید بهتر از دیروز باشید" دریافت می کنند. در فرهنگ چین که فرهنگی متکی بر فرهنگ کشاورزی به شمار می آید، نیز توصیه هایی مانند "کار در میان پرکاری تقویت و در میان تنبلی خنثی می شود" یا "خدا با افراد پرکار مهربان تر است" یا "پرکاری ناتوانی را جبران می کند" وجود دارد. آقای لو شیون، استاد بزرگ ادبیات معاصر چین گفته است: من که نابغه نیستم. تنها تفاوت این است که در اوقاتی که دیگران قهوه می خورند، من کار می کنم. امروز دیگر بیشتر خانواده های چین نگران کمبود خوراک و پوشاک نیستند، اما پدران و مادران بازهم اوقات زیادی برای همراهی با فرزندان خود در آموزش دانش وقت صرف می کنند و یا آن ها را به دوره های آموزشی مختلف می فرستند.

در چهار دهه گذشته چین به پیشرفت ها و نتایج تصور نشدنی دست یافته است. علاوه بر پایبندی رهبران چین بر سیاست اصلاحات و درهای باز، این موفقیت نیز از مردم پرکار چین جدایی ناپذیر است. این پرکاری آن ها است که خانواده ها، جامعه و کشور آن ها را تغییر داده است.

درباره پرکاری چینی ها باید به انتقاد برخی رسانه های خارجی از علاقه سرمایه گذاران چینی به استفاده از کارگران چینی به جای کارگران محلی در پروژه های خارج از چین، اشاره کرد. در این جا به بحث صحیح یا غلط بودن این رویکرد سرمایه گذاران چینی نمی پردازیم، بلکه می خواهیم تذکر دهیم که این رسانه ها به ندرت به بررسی این نکته می پردازند که چرا چینی ها می توانند به راحتی اضافه کار قبول کنند؟ چرا کارگران چینی می توانند تحویل به موقع پروژه و کیفیت پروژه را تضمین کنند؟

شاید خستگی ناپذیری و پرکاری همان توان رقابتی ذاتی چینی ها است که در دنیای روانی آن ها نهفته است.

مایکل موریتس یکی از مدیران موسسه مالی "سیکویا کاپیتال" در فایننشال تایمز دره سلیکون را به یادگیری از همتایان چینی آن ها فراخوانده است.

او گفت: در چین، مدیران سطوح بالا ساعت 8 صبح کار خود را آغاز می کنند و ساعت 10 شب به خانه می روند. بیشتر آن ها در هفته شش روز کار می کنند و تعدادی حتی هفت روز هفته را هم کار می کنند. مهندسان کمی متفاوت هستند. آن ها ساعت 10 صبح کار را شروع می کنند و نیمه شب به خانه می روند. علاوه بر تعطیلات هفت روزه عید بهار و روز ملی، بیشتر آن ها در زمان دیگر سال تعطیلات طولانی نخواهند داشت."

این نوع پرکاری در میان کارمندان دولتی چین نیز مشاهده می شود. گزارش نظرسنجی موسسه ادلمن، درباره اعتماد نشان می دهد، در سال 2018 میلادی 84 درصد مردم چین به دولت اعتماد می کنند و این آمار در میان طبقات تحصیل کرده و پردرآمد حتی به 89 درصد می رسد که صدرنشین جهان است.

این اعتماد نسبت به کارمندان دولتی چین ناشی از آن است که در وسط مهمانی با دریافت یک تماس تلفنی محل را به دفتر کار ترک کرده یا 24 ساعته برای کار در حالت آماده باشد بوده یا هیچ وقت از تعطیلات خود استفاده نکرده اند.

چین با 40 سال تلاش به دومین جامعه اقتصادی بزرگ جهان تبدیل شده و از کامل ترین سیستم صنعتی جهانی، بزرگ ترین بازار خودروی جهان و بهترین صنعت تجارت الکترونیکی جهان برخوردار شده است. رسیدن به این موفقیت را باید به تک تک چینی های پرکار نسبت داد.

جریمی هانت، وزیر خارجه بریتانیا در سال 2015 در نشست حزب محافظه کاران گفت: بریتانیایی ها باید مثل چینی ها کار کنند. اما این گفته اش چون از لحاظ سیاسی درست نبود، مورد انتقاد قرار گرفت. در سال 2017 نیز در فرانسه، یک نانوایی به خاطر آن که از هفته، هفت روز کار می کرد، مورد تنبیه حقوقی قرار گرفت.

در چین امروز، قوانین و مقررات لازم برای تضمین حق استراحت مردم از وقت بسیار زود تدوین و به اجرا گذاشته شده است. اما حتی اگر چین به ردیف کشورهای توسعه یافته بپیوندد، بعید است تا مردم چین ارزش "پرکاری" را نادیده بگیرند، چون اگر چنین کاری کنند، آن ها برای ادامه زندگی خود احساس سردرگمی می کنند.