شفیعی کدکنی (وطن)

کوچ بنفشه‌های مهاجر،

زيباست.

در نيمروز روشن اسفند،

وقتی بنفشه ها را، از سايه های سرد،

در اطلس شميم بهاران،

با خاک و ريشه

- ميهن سيارشان –

از جعبه های کوچک و چوبی،

در گوشه‌ی خيابان می‌آورند

جوی هزار زمزمه در من

می‌جوشد:

ای کاش...

ای کاش آدمی وطنش را

مثل بنفشه ها

(در جعبه های خاک)

يک روز می توانست،

همراه خويشتن ببرد هر کجا که خواست