جری گری نویسنده استرالیایی با انتشار مقاله ای در وب سایت «مروارید و هیجان» استرالیا نوشت نسبت به بسیاری از کسانی که خود را کارشناسان و خبرنگار می خوانند، آگاهی و تجربه بیشتری درباره چین دارد اما معمولاً رسانه‌های غربی نادیده می‌گیرند.

طبق این مقاله، نخستین تعامل او با رسانه های غربی به 30 ژانویه سال 2020 برمی‌گردد و در آن زمان او به روزنامه گاردین که به دنبال جمع اوری اطلاعات از مخاطبان خود بوده نامه ای نوشته و در آن ضمن تشریح تجربه خود از مشاهده تدابیر چین برای جلوگیری از کرونا گفته که در چین احساس امنیت می کند. پس از آن خبرنگار روزنامه گاردین در پاسخ به این نامه تنها می نویسد: در صورت لزوم با شما تماس می گیرم اما با گذشته 18 ماه هنوز هیچ تماسی از گاردین با گری گرفته نشده است.

او که از آن پس گزارشهای روزنامه گاردین مربوط به تدابیر چین برای کنترل کرونا را پیگیری کرده می نویسد: تقریبا همه گزارشهای مربوط به وضعیت اپیدمی و مقابله با اپیدمی در چین در روزنامه گاردین تحریف شده و نتوانست حقایق را منعکس کند. او افزود: نتیجه گیری من این است که گاردین علاقه ای به حقیقت زندگی روزمره ما ندارد. این روزنامه ها باید با صحبت با افرادی مثل ما که در چین زندگی می کنند . یا با حتی خواندن روزنامه های محلی چینی به حقیقت دست پیدا کنند.

در ژوئیه سال 2020 رسانه نیویورکی«کودا استوری» (Coda Story) با گری تماس گرفت. گزارشگر این رسانه به نام «کوکلر»  گفت که می خواهد در مورد سفر گری به شین جیانگ با او صحبت کند.  گری هم عکس ها و مقالات خود در مورد شین جیانگ و تجربه خودش از تعامل با اویغورهای ساکن این منطقه را به خبرنگار کودا استوری ارائه کرد اما اکنون می گوید معلوم است آن خبرنگار غیر از محتوای انتقادی از چین، به هیچ محتوای دیگری علاقه نداشته است.

گری اخیرا نیز مقاله ای دیگری منتشر کرد که در آن، وضعیت کنترل بیماری و گرفتن تست کرونا در گوانگجو را مورد ستایش قرار داده است. پس از آن نامه از رادیو ای بی سی استرالیا برای دعوت به مصاحبه دریافت کرد.

گری در جواب به آن نامه نوشت علاقه دارد اما تذکر داد دیدگاهش به چین با موضع همیشگی رادیو ای بی سی درباره چین سازگار نیست و فکر می کند گزارشهای رادیو ای بی سی درباره چین تحریف شده و حتی دروغ است. سپس، رادیو ای بی سی از ارتباط بیشتر با گری امتناع ورزید.

گری می نویسد: من چین شناس نیستم اما واقعاً نسبت به بسیاری از این کسانی که خود را کارشناس و خبرنگار معرفی می کنند، اطلاعات بیشتری درباره چین دارم. او با اشاره به آنکه این کارشناسان و خبرنگاران شاید هیچ وقت پا به چین نگذاشته باشند می گوید او با دوچرخه 25 هزار کیلومتر در چین سفر کرده و با بسیاری از اقلیتهای قومی چین آشناست. او این سوال را مطرح می کند که چرا افرادی مثل او که در چین زندگی می کنند، با گزارشگران رسانه های غربی دیدگاهی بسیار متفاوت نسبت به این کشور دارند؟ چرا رسانه های جهان افرادی مانند او را که یک منبع خبری بسیار مهم درباره وضعیت چین هستند را نادیده می گیرند؟

او در آخر مقاله خود می نویسد: برخی از رسانه های غربی تمایلی به پوشش بی طرفانه اخبار چین ندارند بلکه می خواهند با حفظ نگاه تبعیض آمیز خود نسبت به این کشور تنها چهره ای مد نظر خود از چین را به جهان نشان دهند و برای آنها فرقی نمی کند که این چهره واقعی باشد یا خیر.