شی جین پینگ رهبر چین دو سال پیش در بازدید از دانشگاه پکن گفت: تمدن چین هزاران سال دوام داشته و نظام ارزشی منحصر به فرد خود را دارد؛ عبارتهای قدیمی مانند «تعهد اگر دادید بر آن بپایید و به کاری اگر خاستید به انجامش رسانید» و یا «عهدشکن را نتوان بر کاری گماشت» اندیشه تعهدپذیری در فرهنگ کشور را منعکس کرده است؛ افکار و مفاهیمی از این قبیل در هر دوران از تاریخ دارای ارزش خاص خود هستند.

عبارت «تعهد اگر دادید بر آن بپایید و به کاری اگر خاستید به انجامش رسانید» در کتاب کلاسیک مکتب کنفسیوس به نام «لون یو» (منتخبات کنفسیوس) در بیش از دو هزار سال پیش آمده است. این عبارت به ظاهر و در سطح مربوط به اخلاق فردیست اما برای یک کشور هم نوعی معیار ارزیابی توانایی کشورداری دولت به شمار میرود.

در چین، بهترین نمونه از تعهدپذیری دولت چین، تدوین و اجرای برنامه های پنجساله ملی توسعه و دیگر برنامه های مشابه است که در آن، میتوانیم تداوم پذیری این سیاستها را مشاهده کنیم.

در سال گذشته در حالی که بیماری کرونا هنوز در حال سرایت و شیوع بود، دولت چین تعهد خود را برای ریشه کنی فقر مطلق محقق کرد که میتوان گفت نمونه دیگری از تعهدپذیری چین و مراعات این ارزش هزاران ساله ملت چین به شمار می آید.

ساختار ویژه دولت چین نیز تضمین کرده است که که گروههای رهبری کشور نسل اندر نسل برای تحقق یک هدف مدون، تلاشهای متمادی و مداوم را به پایان برسانند.

حکمت «تعهد اگر دادید بر آن بپایید و به کاری اگر خاستید به انجامش رسانید» را کنفسیوس در دو هزار 2000 سال پیش مطرح کرده و از آن به بعد به یکی از ستونهای بسیار مهم نظریه کشورداری چین تبدیل شده است. میتوان گفت این یکی از ویژگیهای منحصر به فرد روش کشورداری چین است.

لورنس براهم (Laurence Brahm) اقتصاددان سیاسی آمریکایی در مصاحبه با تلویزیون سی جی تی ان چین نیز به این نکته اشاره کرد. او گفت تداوم سیاستهای چین ضامن اتمام و نتیجه دادن برنامه های مدون کشور بوده است. او میگوید: «چین فقر مطلق را از بین برده و فکر نمیکنم این در دیگر کشورها تحقق یافتنی باشد. در آمریکا، ما رئیسان جمهور را انتخاب میکنیم اما برخی از آنها هیچ تجربه کشورداری ندارند و هیچ وقت نمیتوانند قول دهند که تعهداتشان را محقق میکنند. فکر میکنم چین این پیام را به جهان فرستاده است که خود را در افکار ایدئولوژیک اقتصادی زندانی نکنند. عناصر «برنامه ریزی» و «بازار» در اقتصاد هیچ تضادی با یکدیگر ندارند و در واقع رابطه هم افزایی دارند و این همان اندیشه چینی موسوم به «هماهنگی» (和) است.