دوران حکمرانی امپراتوری تان در قرنهای 7 تا 10 میلادی در واقع شکوفاترین دوره شعری کلاسیک در چین به شمار می رود. چه آنکه در همین زمان بود که گروهی از شاعران نامدار پا به عرصه وجود گذاشتند. در سال 712 میلادی " دوفو " در خانواده ای وابسته به دولت به دنیا آمد.

پدر بزرگ " دوفو " نیز شاعری مشهور در سلسله تان بود ، لذا در پرتوی آموزش و تربیت مطلوب در دوران کودکی " دوفو " از 7 سالگی شروع به نگارش شعر کرد و از 14 سالگی به تحصیل و سیر و سیاحت در سراسر کشورپرداخت و با شاعران آن زمان از قبیل " لی بای " ، " وانگ وی " روابط تنگاتنگ بر قرار نمود.

" دوفو " در سن جوانی آرمان و آرزوی والا داشت و تشنه خدمت به میهن بود ، معذلک خوش شانس نبود و برای همین تنها در 44 سالگی به عنوان ماموری پایین دست به کار مشغول شد. درهمین موقع بود که شورشی گسترده نظامی در کشور به وقوع پیوست و در بیش از 10 سال خسارات سینگین به مردم وارد آورد و کشور را به ورطه بحران جدی کشاند و البته " دوفو " نیز به پایین ترین سطح طبقاتی نزول کرد. وی مدتها نسبتا طولانی با مردم رنج دیده و مسیبت کشیده در آوارگی و بدبختی به سر برده و همزمان با نواحی وسیع شمال و جنوب باختری کشور آشنا شد و با چشمان خود آثار و بلایای گوناگون طبقات مختلف را در نوسان بزرگ اجتماعی و خاصه زندگی استفناک زحمتکشان مشاهده کرد و بعدها همین مشاهدات مضمون مهم اشعارش شد.

" دوفو " که ایده های سنتی مکتب " ژو" چین یعنی مکتب کنفوسیوس هواره ذهنش را در اشغال داشت ، با آنکه اعتشاشات جامعه آرزوی انجام خدمات و کسب مقام را برای او همچون حباب درهم شکست ،به این ترتیب وی به فلاکت و زندگی مردم توجه فراوان مبذول داشت. بیش از 1400 قطعه شعر از وی وجود دارد که بسیاری از آنها پیرامون عصر شاعر و سرگذشتش به تحریر در آمده است. اشعار " دوفو " از زاویه انعکاس زندگی اجتماعی در دوران تغییر و تحول سلسله تان از وسعت و عمق خاصی برخوردار است، لذا تاریخدانان بعد از وی همواره اشعارش را اشعار حماسی و یا یاداشتهای تاریخی که به شیوه شعر نگاشته شده نامیده اند.

درمیان اشعار " دوفو " 6 قطعه شعری نمایانگرعالی ترین ذوق آفرینش شاعراست. براین نمونه شعری با نام " جدایی نوعروس وتازه داماد " که مضمون آن به جدایی آنان بر می گردد و اینکه عروس هنوز موفق به دیدار پدر و مادرشوهرش نشده که داماد بزور برای خدمت سربازی فراخوانده می شود. شعر دیگر وی که جدایی دردوران کهولت " نام دارد حکایت پیرمردی است که فرزند و نوه ایش درمیدان کارزار جان باخته اند، حکومت نیز همچنان به سربازگیری ادامه می دهد تا انیکه پیرمرد بناچار با همسر پیر خود وداع کرده و عازم میدان نبرد می شود. شعر " وداع با خانه بی کس " به ویزه وضع اجتماعی آن زمان و شورشها و اغتشاشات موجود و فلاکت و بدبختی مردم را ترسیم می کند.هنگامی که سربازی به زادگاهش باز می گردد ،خانه اش را ویران می بیند و نزدیکانش فرار کرده اند.

آثار این شاعر امروز خوانندگان را به شدت متاثر و منقلب می سازد و عاقبت سال 770 میلادی " دوفو " 58 ساله از فرط مشکلات و اضطراب و نگرانی برای مهین و مردم چشم از جهان فرو بست. بعد از سلسله تان اشعار " دوفو " بیشتر از اشعار شاعران دیگر باستانی چین مورد علاقه و پسند مردم واقع گردید. علت این امر تنها آن نیست که وی در آفرینش اشعار خود صحنه ای گسترده و عمیق زندگی اجتماعی را نشان داده بلکه این کار مدیون سبک نگارش او است. وی در آثار خود با احساسات عمیق و روش واقع گرایانه سبک هنری منحصر به فرد حاکی از سنگینی و افسردگی و درعین حال موزون ایجاد کرده است. این تاثیرات دیرپا و فراگیر شاعر درتاریخ اشعار چین بندرت دیده می شود. اشعار " دوفو " در جهان به زبان های زیادی ترجمه شده و تاثیرات آن به سراسر دنیا نیز سرایت کرده است.