قهرمان برنامه زنان و کودکان این ساعت خانم یه گوان چین نویسنده ای از ملیت مان چین یکی از 55 اقلیت های ملی چین است. «یه» نام خانوادگی این نویسنده در واقع هِجای اول «یه هه نا لا» نام خانوادگی مانی او است که یکی از 8 نام خانوادگی بزرگ ملیت مان در سلسله چین محسوب می شود. بعدها افراد دارای این نام خانوادگی، آن را به «یه» یا «نا» تغییر دادند.

خاندان «یه هه نا لا» در تاریخ ملیت مان از اشراف بودند. اما پس از این که نظام سیاسی و اجتماعی چین از ساختار نیمه فئودال و نیمه مستعمره به جامعه جدید سوسیالیستی تغییر یافت، اشراف سلسله های قدیم تا مدت ها مورد تبعیض مردم واقع می شدند. یه در 19 سالگی مانند بسیاری از جوانان بنا به درخواست رهبران چین به روستاها و نواحی کوهستانی رفت و کار کرد. یه از پکن به استان شان شی واقع در غرب رفته بود.

یه از ترکِ پکن و کار کردن در استان شان شی احساس تاسف نمی کند بلکه آن را مایه خوشبختی می داند. او گفت: پکن پایتخت باستانی چین است و استان شان شی نیز در تاریخ پایتخت سلسله های چین، هان و تان بوده است. این دو، محل تغذیه فرهنگی و الهام برای خلق آثارش را به او داده است. در ضمن او بسیار از زندگی در روستاهای شان شی لذت می برد. او می گوید: من همیشه زیر کلبه حصیری با روستاییان صحبت می کردم. سبزیجاتی که می خوریم تازه از خاک بیرون کشیده شده بود. در آنجا زندگی راحتی داشتم.

در سال 1990 یه برای تحصیل به ژاپن رفت و پس از بازگشت به چین در سال 1995 در دفتر پژوهشی انجمن ادبیات و هنر شهر شی آن شغلی پیدا کرد. او در سال 1999 به نائب رییسی این انجمن رسید.

در اوائل سال 2008 رمان یه که او برای نوشتنش ده سال صرف کرده بود، با نام «چین مو چوان» منتشر شد. این رمان بسیار مورد توجه محافل ادبی قرار گرفت و چین مو چوان شهرک کوچکی که در مرز سه استان شان شی، گان سو و سی چوان واقع است، در بین مردم چین شهرت یافت.

زمین لرزه شدید شهرستان ون چوان که 12 مه سال 2008 رخ داد، چین مو چوان را هم لرزاند. یه پس از زمین لرزه برای ملاقات با روستاییان عازم آنجا شد. بسیار خوشحال شد از این که می دید بسیاری از افرادی که شخصیت های رمانش را از آنها الهام گرفته بود، زنده و سالم هستند. او مطمئن است که مردم چین مو چوان بر پای خود خواهند ایستاد و این شهرک آرام و زیبا همچنان زیبا خواهد ماند.

یه یک نویسنده پرکار و جدی است. او بر آن است که نوشتن کاری سخت است. نویسنده باید بتواند رنج ببرد. او می گوید: امروز زندگی اغوائات زیادی دارد و مردم بسیار سَرسَری و شتابزده شده اند. ولی نویسنده نباید این گونه باشد. به نظر من وظیفه نویسنده مثل ماساژ دهنده است. فکر کنید مردم پس از یک روز کار، بسیار خسته هستند، شب زیر نور چراغ آثار نویسنده ای را می خوانند. این آثار مانند آبی است که به قلب مردم ریخته می شود. این ماساژ روح است.