دفتر شورای دولتی چین 2 مارس، 12 اسفند هشتمین کتاب سفید دولت چین در باره تبت را منتشر کرد. در این کتاب با عنوان «50 سال اصلاحات دمکراتیک تبت» یادآوری شده که اصلاحات دمکراتیک تبت نه تنها رویدادی مهم در روند توسعه اجتماعی و بهبود وضعیت حقوق بشر تبت است، بلکه گام بزرگی در جهت رشد تمدن ها و حقوق بشر جهانی نیز محسوب می شود.

در این کتاب که به 5 بخش «مقدمه»، «جامعه برده داری و حکومت دینی تبت قدیم»، «اصلاحات دمکراتیک تبت»، «تغییرات عظیم و تاریخی تبت در 50 سال گذشته» و «نتیجه گیری» تقسیم شده، زمینه تاریخی اصلاحات دمکراتیک تبت در 50 سال پیش، روند این اصلاحات، تغییرات صورت گرفته در پی این اصلاحات و نتایج آن تشریح شده است.

در این کتاب سفید آمده است: تبت پیش از سال 1959 جامعه ای برده داری و تاریک تر و عقب افتاده تر از اروپای قرون وسطی بود. در تبت آن زمان، دالایی لامای چهاردهم به عنوان رهبر شاخه «گلوگپا» مذهب بودایی تبتی و حکومت محلی تبت، قدرت سیاسی و دینی را در دست داشت و نماینده قشر برده داران فئودالیست بود. در آن زمان، مقامات دولتی، اشراف و راهبان بلند پایه که فقط 5 درصد جمعیت این منطقه تشکیل می دادند، اکثر منابع تولیدی و ثروت مادی و غیرمادی را در اختیار داشتند، در حالی که برده ها که 95 درصد جمعیت تبت را تشکیل می دادند، از منابع تولیدی و آزادی محروم بوده و در جامعه ای پر از ظلم، غارت و فقر زندگی می کردند.

در این کتاب به منظور افشای زندگی واقعی تبتی ها پیش از اصلاحات دمکراتیک به محتوای نوشته های معروف بعضی شخصیت های خارجی در باره تبت استناد شده است که از میان آنها می توان به نوشته تام گرامفلد، تبت شناس معروف دانشگاه ایالت نیویورک آمریکا اشاره کرد مبنی بر اینکه «38 درصد خانواده های قسمت شرقی تبت پیش از سال 1940 طعم چای را نمی دانستند، 51 درصد خانواده ها توان خرید روغن را نداشتند و 75 درصد خانواده های این منطقه برای امرار معاش مجبور بودند علف های وحشی را که با استخوان گاو آبپز شده بود، بخورند.»
در این کتاب سفید اضافه شده است: هیچ مدرکی دال بر اینکه تبت پیش از اصلاحات دمکراتیک یک آرمانشهر بوده، وجود ندارد. نظام برده داری فئودالیست در آن زمان گریبانگیر حیات جامعه تبت بوده و باعث شده است یک روند نزولی در این منطقه آغاز گردد. تا اواسط سده 20، نظام برده داری فئودالیست در تبت تضعیف شده بود.

بر اساس اسناد و مدارک تاریخی که در این کتاب سفید استناد شد، دولت مرکزی جمهوری خلق چین در سال 1951 «توافقنامه آزادسازی صلح آمیز تبت» را که به نام «توافقنامه 17 ماده ای» معروف است، منعقد و تاکید کرد که حکومت محلی تبت باید «داوطبانه به اصلاحات دست بزند». اما به دلیل پیشتبیانی و وسوسه های نیروهای مخالف جمهوری خلق چین در خارج از کشور، مقامات تبت با اصلاحات مخالفت کرده و به منظور حفظ نظام برده داری فئودالیستی در تبت، بر موضع «عدم تغییر برای همیشه» اصرار می ورزیدند.

تا اینکه در 10 مارس سال 1959(19 اسفند 1337)، حکومت محلی تبت به توافقنامه 17 ماده ای خیانت کرده و  دست به شورش زد. شورشی ها طی دو سال برنامه ریزی این شورش، همیشه از کمک های نیروهای مخالف جمهوری خلق چین در خارج از کشور برخوردار بوده اند. اما دولت مرکزی همراه با مردم تبت این توطئه را شکسته و در 28 مارس همین سال (7 فروردین سال 1338)، با صدور حکمی، دولت محلی تبت را منحل کرده، نظام برده داری فئودالیستی را در تبت به پایان رسانده و میلیون ها برده تبتی را آزاد کرد.

با این اقدام، اصلاحات دمکراتیک در تبت آغاز شد. از اقدامات اصلاح طلبانه آن زمان می توان به توزیع مجدد زمین های کشاورزی و مالکیت برده ها بر زمین، پایان دادن به نظام حکومت دینی و اجرای سیاست آزادی اعتقاد به ادیان و اجرای نظام انتخابات عمومی اشاره کرد.
در این کتاب سفید یادآوری شد: پس از 50 سال اصلاحات دمکراتیک در تبت، تغییرات عظیمی و تاریخی در زمینه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، آموزش و اجتماعی مشاهده شده است.

منطقه خودمختار تبت در سال 1965 تاسیس و نظام خودمختاری اقلیت های ملی در این منطقه آغاز شد.

دولت مرکزی در سال های 1951 تا 2008 جمعا 100 میلیارد یوان را برای ساخت تاسیسات زیربنایی تبت اختصاص داده است.
ارزش تولیدات ناخالص منطقه تبت از سال 1994 سالانه با سرعت 12،8 درصد، یعنی رقمی بیشتر از آمار متوسط سراسر کشور، افزایش یافته است.
در این کتاب سفید تاکید شده است: تبت در حال حاضر در بهترین مرحله توسعه خود قرار دارد، اما در 50 سال گذشته، دالایی لاما و پیروانش هرگز از احیای حکومت دینی و نظام برده داری فئودالیستی در این منطقه دست بر نمی داشتند. مبارزه با این گروه، مسئله ای مربوط به اجرای نظام خودمختاری یا عدم اجرای آن نیست، چرا که به هر حال تبت در حال حاضر خودمختار است، اما این مبارزه، مبارزه ای بین رشد و رکود و بین وحدت و تجزیه است. در کتاب سفید تاکید شده است که همیشه درهای دولت مرکزی برای مذاکره با دالایی لاما اگر دالایی لامایی وطن پرست باشد، باز بوده و باز خواهد بود.