سلام بر شنوندگان گرامی، همراه با روند شهری شدن در چین، برخی هنرهای سنتی در این کشور تا اندازه ای با برخورد سرد مواجه شده اند. هنر ترانه خوانی و طبالی در شهرستان وو نین استان جیان سی یکی از این هنرها است . در برنامه این ساعت فرهنگ چین یک هنرمند مردمی را که کشاورزان محلی صمیمانه او را دختر کوه می خوانند، به شما معرفی می کنیم.

 ترانه ای که شنیدید، نمونه ای از هنر ترانه و طبالی در شهرستان وو نین استان جیان سی واقع در مرکز چین است . کشاورزان این شهرستان کوهستانی هنگام کار در مزارع و در مواقع خوشحالی به طبل زنی و آوازخوانی می پردازند . معمولا یک نفر طبل می زند و دیگران هماهنگ با آن ترانه می خوانند . هنر ترانه و طبالی وو نین بیش از 200سال قدمت دارد و در فهرست میراث فرهنگی غیر مادی استان جیان سی ثبت شده است. خانم چن چین 38ساله در وو نین متولد شد، این شهرستان دارای کوه های سبز و آب های شفاف و مناظر چشم نواز است .

چن چین از کودکی با شنیدن ترانه و طبالی و اپرای چای چینی بزرگ شده است . اپرای چای چینی به عنوان اپرای محلی از ترانه های کوه سرچشمه می گیرد. برگ چای یکی از محصولات عمده شهرستان وو نین است . هر سال هنگام فصل کار در مزارع چای، دو سه خواننده همراه با طبل زنی ترانه می خوانند و کشاورزان را تشویق می کنند.

خانم چن چین می گوید: در زمان کودکی من، در روستاها تلویزیون وجود نداشت و فیلم هم خیلی کم بود . طبالی و آوازخوانی یکی از اسباب خوشحالی و تفریح ما در روزهایی مثل جشن بهار بود. پدر بزرگ چن چین هم استاد معروف طبالی بود ، در کودکی چن چین بسیاری از روستایان پدر بزرگش را برای اجرای ترانه و طبالی دعوت می کردند . تحت تاثیر این امر چن چین به تدریج به این هنر علاقه پیدا کرد .

 در سال 1984او در آزمون اپرای چای چینی مدرسه ادب و هنر استان جیان سی پذیرفته شد. بعد از فارغ التحصیل شدن به هئیت اپرای چای چینی شهرستان وو ین پیوست . از آن به بعد اپرای چای چینی بخشی لاینفک از زندگی او شد . اما در تابستان سال 1993هئیت اپرای چای چینی وو نین منحل شد. چن چین مدت ها این امر را باور نمی کرد و نمی توانست آن را بپذیرد. او در سال 1995 از شهر کوهستانی اش خارج شد و در هئیت آواز و رقص شهر جیو جیان به کار اجرا پرداخت.

در سال 2004 آن شهر را هم ترک کرد و به شهرهای ساحلی رفت و چند سال در این شهرها روزگار گذراند. او می گوید: در همه جای شهرهای بزرگ ساختمان های بلند و مناظر عیش و نوش به چشم می خورد. من بچه کوهستانم و در شهرها نمی توانستم هوای تازه کوهستان را استنشاق کنم و صدای پرندگان و جاری شدن آب را بشنوم. پس فکر کردن این زندگی مال من نیست.

چن چین تصادفا با چند دوست خارجی آشنا شد و به خواست آنها چند ترانه از زادگاهش را برای آنان اجرا کرد. صدای دلنشینش برای آنها بسیار تاثیر گذار بود و او را تشویق کردند. با این تصادف چن چین شهرهای شلوغ را به قصد زادگاه خود ترک کرد.

 او پس از بازگشت، با یک دستگاه ضبط تصویر به گوشه های مختلف شهرستان وو نین رفته و به جمع آوری آثار ترانه و طبالی و اپرای چای چینی محلی پرداخت. در روستای دو لین او با مون فان لین هنرمند سالمند دیدار کرد . این هنرمند 78ساله از سن 18سالگی به اجرای برنامه های ترانه و طبالی آغاز کرده بود. اما بهچن گفت که حالا دیگر مردم به این چیزهای قدیمی علاقه ای ندارد. این حرف باعث ناامیدی چن چین شد.

 او می گوید: اگر من این کار را انجام ندهم، پس از 20سال، دیگر شنیدن ترانه و طبالی و اپرای اصیل چای چینی بسیار سخت خواهد بود.

هنرهای مردمی اکثرا به صورت شفاهی به نسل بعدی منتقل می شوند، اما امروزه هنرمندانی که این هنر را می دانند، همه پیر شده اند و اگر از دنیا بروند میراث هنریشان با خطر نابودی مواجه می شود. به این ترتیب چن چین به تنهایی وظیفه سنگینی برای ادامه و توسعه این هنر برعهده دارد .

 او می گوید: من بسیاری از آثار صوتی اپرای چای چینی و ترانه ها و طبالی های اصیل را جمع آوری کرده و آنها را روی دی وی دی ذخیره کرده ام. مرکز توسعه فرهنگ مردمی وزارت فرهنگ، دی وی دی من را به عنوان اسناد کشوری نگهداری کرده است. از این رو وجود اپرای چای چینی و آثار ترانه و طبالی وو نین تائید شده است.

 ترانه های جمع آوری شده توسط چن چین به 20هزار مورد می رسد. او در سال 2005کتابی با نام "داستان پدر بزرگ، دهکده ، طبل و ترانه های کوهستانی" منتشر کرد. این کتاب که در آن وضعیت کنونی ترانه های کوهستانی محلی تشریح شده، مورد توجه بسیار زیاد محافل ادبی و هنری کشور قرار گرفت.