در میان ملیتهای اقلیت نشین چین ، " موسو" ها که یکی از شاخه های ملیت " ناسی" هستند ، به دلیل مراعات برخی آداب و رسوم شهرت زیادی دارند و شناخته شده هستند .

مردهای این قوم شب ها به خانه و نزد همسرشان آمده و هر بامداد خانه را ترک می کنند . " موسو" ها نسل به نسل در ساحل دریاچه " لو گو" واقع در جنوب غربی چین اقامت کرده اند و در بعضی روستاها شکل قدیمی خانواده مادر سالاری هنوز باقی مانده است: فرزندان با مادر در یکجا اقامت دارند و طبق مادر سالاری قربت و نسبت خونی بررسی می شود . مرد ؛ زن نمی گیرد و زن ازداج نمی کند . آنها تنها روابط عاشقانه برقرار می کنند.

" سان چو" یکی از مردان " موسو" است که از کودکی در ساحل دریاچه " لو گو" زندگی کرده است . وی مردی مورد پسند است و خانواده اش در این محل شهرت دارد . مردم وی را " شاهزاده موسو" می خوانند. بسیاری دختران محلی و گردشگران زن در دریاچه " لو گو" شیفته وی هستند . سه ماه پیش،" سان چو" 30 ساله به پکن آمد.

هدف از آمدن اجرای نقش در یک فیلم بود. اما هنگامی که آمدم، موفق به حضور در فیلمبرداری نشدم . برای مدتی در پکن آواره بوده ام و آوازخوانی می کردم .

وی در یکی از باشگاه های تفریحی که ویژگیهای ملیت اقلیت نشین دارد ،درباره روزهای زندگی در پکن،آرزوها و زادگاهش صحبت کرد. با وجود آنکه وی تنها سه ماه در پکن مانده است، اما زبان چینی را به خوبی می داند. وی گفت که می خواهد در پکن خواننده و بازیگر باشد . در اوقات معمول به تمرین زبان چینی می پردازد ؛ اما در حال حاضر این دو شغل برای وی موفقیت زیادی به بار نیاورده است .

اکنون "سان چو" موقتا در باشگاهی به اسم " ما دا می" واقع در شمال شرق شهر پکن اقامت دارد و برای این باشگاه آوازخوانی و پایکوبی می کند . بیش از ده نفر از قوم " موسو" در این محل هستند و به آواز و رقص " موسو" می پردازند . "سان چو" گفت در واقع " موسو" ها نمی خواهند از زادگاه خود در دریاچه " لوگو" خارج شوند.

قوم " موسو" در یک خانواده بزرگ مادر سالاری زندگی می کنند. جمعیت یک خانواده هفت یا هشت نفر است و در بعضی خانواده ها به 20 تا 30 نفر می رسد. مخصوصا هنگامی که ما در کنار آتش می نشینیم ، عطر و گرمای خاصی از آن احساس می شود که دلچسب است . اعضای این خانواده با شادی ارتباط برقرار می کنند و می نوشند و صحبت می کنند. همه اعضای یک خانواده با شادی در کنار هم زندگی می کنند.

بعد از ورود به پکن، "سان چو" متوجه شد که پکن شهر بزرگی با نیروهای مستعد است و کارکردن در این شهر به عنوان خواننده و یا بازیگر آسان نیست. وی در این زمینه موفقیتی کسب نکرد .

ترانه ای که به سمعتان می رسد، توسط "سان چو" خوانده می شود و درباره آداب و رسوم قوم موسو و رفت و آمد مردان به خانه در شب ها و صبح زود است . این ترانه روحیه شاد مرد " موسو" را نشان می دهد. در کاباره " ما دا می" تقریبا هر شب وی این آواز را می خواند. آوازهای مربوط به قوم " موسو" واقعا کم است . "سان چو" و همکارانش باید آوازهای ملیت های دیگر اقلیت نشین و حتی آوازهای رایج را نیز بخوانند تا وقت نمایش پر شود.

"سان چو" برنامه دارد که به خانه بر گردد. وی گفت : با وجود آنکه در زندگی کوتاهش در پکن موفق به بازیگری نشدم اما خود را خوب شناختم . وی هنگام بازگشت به ساحل دریاچه" لوگو"، ترانه های اصلی مردمی "موسو" را جمع آوری و نگهداری خواهد کرد تا بر اساس آن ترانه های جدید خلق کند . شاید بازهم روزی به پکن بازگشته و این ترانه ها را اجرا کند .